اشاره

آیا نسبت زنان فراوان و اعداد و ارقام عجیب به امام حسن از مجعولات بنی‌امیه نیست

یکی از نکات مهم و قابل بحث در زندگی پیشوای دوم حضرت مجتبی (علیه‌السلام) موضوع تعداد همسران آنحضرت است، گروهی از مورخان و محدثان، متعدد قلمداد نموده، نوشته‌اند که آنحضرت زنان متعددی تزویج می‌کرد و پس از اندکی آنها را طلاق می‌داد و بجای آنها زنان دیگری اختیار می‌نمود، می‌گویند به همین دلیل شماره همسران او زیاد بود به طوری که این موضوع زبانزد مردم شده است. ولی باید دید آیا براستی امام مجتبی (ع) دارای

همسران متعدد بود با این موضوع مثل بسیاری از موضوعات تاریخی، بمرور ایام بوسیله دوستان نادان و یا دشمنان مغرض، شاخ و برگ پیدا کرده و به صورت مبالغه‌آمیزی در آمده است؟ بعید بنظر نمیرسد که مسأله ازدواجهای زیاد امام حسن (ع) از دسیسه‌های بنی‌امیه و اکاذیب و احادیث مجعول آن دستگاه جبار بوده باشد و در واقع می‌توان گفت که این موضوع نیز یکی از توطئه‌های دامنه‌داری بشمار می‌رود که دودمان ننگین بنی‌امیه بر ضد خاندان پیامبر (ص) چیده بودند و با جعل و نشر اخبار مربوط به این قسمت می‌خواسته‌اند افکار عمومی مسلمانان را نسبت به فرزند رشید علی (ع) بدبین کنند.

شواهدی برای این موضوع داریم که در ذیل به آن اشاره خواهد شد.

از آنجا که بررسی جوانب زندگی و شخصیت‌های هر فردی به روشن شدن نقاط مبهم زندگی او کمک میکند، خوبست پیش از هر چیز جوانب زندگی و اخلاق امام

مجتبی (ع) را - ولو بسیار مختصر - بررسی کنیم و پرده از چهره حقیقی شخصیت آن حضرت کنار بزنیم تا در پرتو آن، حقیقت مطلوب روشن گردد.

پیشوای دوم در پاکترین و برجسته‌ترین خاندان چشم بجهان گشود و تحت تربیت و پرورش امیرمؤمنان (ع) و فاطمه زهرا (ع) بزرگ شد همچنانکه در گذشته خاطرنشان ساختیم از جهات مختلف، شخصیتی برجسته و صفاتی ممتاز داشت. او یک مرد الهی بود که از تمام امکانات خود، نه برای بهره‌برداری بیشتر از لذات زندگی، بلکه در راه جلب خشنودی پروردگار و رسیدگی بحال بیچارگان استفاده می‌کرد.

او در طول عمر خود بیست و پنج بار به زیارت خانه خدا رفت و با وجود آنکه مرکب سواری در اختیار داشت پیاده و گاه پابرهنه راهپیمائی میکرد تا در پیشگاه پروردگار بیشتر ابراز ادب و خضوع کند. [11] .

در عصر او هیچکس از لحاظ کثرت عبادت و نیایش و توجه به خدا، بپایه او نمیرسید، هرگاه نام خدا را می‌برد و یا بیاد روز رستاخیر و عوالم پس از مرگ می‌افتاد؛ دگرگونی خاصی باو دست می‌داد؛ هنگام ساختن وضو و موقع نیایش؛ حالت روحی و جذبه معنوی عمیقی که فقط در مردان الهی میتوان مشاهده نمود، پیدا میکرد و چون به منظور راز و نیاز با خدا؛ به در مسجد میرسید، با سوز و گداز خاصی زبان به مناجات و اعتذار به پیشگاه خدا بازمیکرد، او هرگز خدا را فراموش نمی‌نمود. [12] .

این گوشه بسیار مختصری از بزرگیها و پاکیهای پیشوای دوم است که به تفصیل در کتب مربوط به این قسمت بیان شده است.

با توجه به این حقایق، قابل قبول نیست که شخصی که دارای چنین اخلاق و رفتار، و چنین زندگی سراسر عبادت و کوشش در راه خدا است - آنچنان که بعضی از مورخان مبالغه‌جو نوشته‌اند - علاقه و توجه خارج از حد

متعارف به مسأله ازدواج و زناشوئی از خود نشان دهد.

حسن بن علی (ع) از تمام امکانات خود برای انجام امور نیک و خداپسند، بهره‌برداری میکرد و اموال فراوانی در راه خدا می‌بخشید. مورخان و دانشمندان در شرح زندگانی پرافتخار آنحضرت بخشش بی‌سابقه و انفاق بسیار بزرگ و بی‌نظیری، ثبت نموده‌اند که در تاریخچه زندگانی هیچکدام از بزرگان بچشم نمی‌خورد و نشانه دیگری بر عظمت نفس و بی‌اعتنائی آنحضرت به مظاهر فریبنده مادی است و آن اینکه: «حضرت مجتبی (ع) در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارائی خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را بدونیم تقسیم نموده نصف آنرا برای خود نگهداشت و نصف دیگر را در راه خدا بذل نمود [9] .

همت بلند و طبع عالی حضرت مجتبی (ع) اجازه نمیداد کسی از در خانه او ناامید برگردد و گاهی که کمک مستقیم مقدور نمیشد؛ بطور غیر مستقیم در رفع نیازمندیهای آنان کوشش میفرمود و با تدابیر خاصی، گره از مشکلات گرفتاران میگشود چنانکه روزی مرد فقیری به آن بزرگوار مراجعه کرد و درخواست کمک نمود اتفاقا در آن هنگام امام مجتبی (ع) پولی در دسترس نداشت و از طرف دیگر از این که فرد تهیدستی از در خانه‌اش نامید برگردد، شرمسار بود، لذا فرمود: - آیا حاضری تو را به کاری راهنمائی کنم که به مقصودت برسی؟

- چه کاری؟

- امروز دختر خلیفه از دنیا رفته و خلیفه عزادار شده است ولی هنوز کسی به او تسلیت نگفته است، نزد خلیفه میروی و با سخنانی که به تو یاد میدهم، بوی تسلیت میگوئی، از این راه به هدف خود میرسی.

- چگونه تسلیت بگویم؟

- وقتی نزد خلیفه رسیدی بگو: «الحمد لله الذی سترها بجلوسک علی قبرها و لا هتکها بجلوسها علی قبرک»

شکر خدا را که اگر دخترت پیش از تو دنیا رفت و در زیر خاک پنهان شد، زیر سایه پدر بود، ولی اگر خلیفه پیش از او از دنیا می‌رفت، دخترت پس از مرگ تو در بدر میشد و ممکن بود مورد هتک حرمت واقع شود.

ناگفته پیدا است که این جمله‌های عاطفی در روان خلیفه اثر عمیقی بجای نهاد و از حزن و اندوه وی کاست و دستور داد جایزه‌ای به وی بدهند.

آنگاه پرسید: این سخن از آن تو بود؟

گفت: نه، حسن بن علی (ع) آن را به من آموخته است.

خلیفه گفت: راست میگوئی او کانون سخنان فصیح و شیرین است [10] .

روزی عثمان در کنار مسجد نشسته بود؛ مرد فقیری از او کمک مالی خواست؛ عثمان پنج درهم بوی داد؛ مرد فقیر گفت: مرا نزد کسی راهنمائی کن که کمک بیشتری بمن بکند؛ عثمان بطرف حضرت مجتبی (ع) و حسین ابن علی (ع) و عبدالله جعفر که در گوشه‌ای از مسجد نشسته بودند؛ اشاره کرد و گفت: برو نزد این چند نفر جوان که در آنجا نشسته‌اند و از آنها کمک بخواه.

وی پیش آنها رفت و اظهار مطلب کرد حضرت مجتبی (ع) فرمود: از دیگران کمک خواستن؛ در سه مورد روا است: دیه‌ای بگردن انسان باشد و از پرداخت خونبها

عاجز گردد، یا بدهکار باشد و از عهده پرداخت دین برنیاید، و یا فقیر و درمانده گردد و دستش بجائی نرسد، آیا کدام یک از اینها برای تو پیش آمده است؟ [7] .

گفت: اتفاقا گرفتاری من یکی از همین سه چیز است. حضرت مجتبی (ع) پنجاه دینار به وی داد. به پیر وی از آنحضرت، حسین بن علی (ع) نیز چهل و نه دینار و عبدالله بن جعفر چهل و هشت دینار به وی دادند.

او موقع بازگشت؛ از کنار عثمان گذشت، عثمان گفت: چه کردی؟ جواب داد: از تو پول خواستم تو هم دادی، ولی هیچ نپرسیدی پول را برای چه منظوری میخواهم؟ ولی وقتی بیش آن سه نفر رفتم یکی از آنها (حسن بن علی (ع)) از من سئوال کرد و من هم جواب دادم و آنگاه هر کدام این مقدار به من عطا کردند.

عثمان گفت: «این خاندان، کانون علم و حکمت و سرچشمه نیکی و فضیلتند، نظیر آنها را کی توان

یافت؟ [8] .

اشاره

در آئین اسلام، ثروتمندان، مسئولیت سنگینی در برابر مستمندان و تهیدستان اجتماع بعهده دارند و بحکم پیوندهای عمیق معنوی و رشته‌های برادری دینی که در میان مسلمانان برقرار است باید همواره در تأمین نیازمندیهای محرومان اجتماع، کوشا باشند. پیامبر اسلام (ص) و پیشوایان دینی ما، نه تنها سفارشهای مؤکدی در این زمینه نموده‌اند، بلکه هر کدام در عصر خود، نمونه برجسته‌ای از انسان دوستی و ضعیف‌نوازی بشمار می‌رفتند.

پیشوای دوم، نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد، و عبادت؛ مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز، در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامی آنحضرت آرام‌بخش دلهای دردمند، پناهگان مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیر از در خانه آنحضرت دست خالی برنمی‌گشت. هیچ

آزرده‌دلی شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی‌کرد جز آنکه مرهمی بر دل آزرده او می‌نهاد. گاه پیش از آنکه مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می‌ساخت و اجازه نمی‌داد رنج و مذلت سؤال را بر خود همواره سازد!

((سیوطی)) در تاریخ خود می‌نویسد: ((حسن ابن علی (ع))) دارای امتیازات اخلاقی و فضایل انسانی فراوانی بود، او شخصی بزرگوار، بردبار؛ باوقار و متین؛ سخی و بخشنده، و مورد ستایش مردم بود… [6] .

امام مجتبی (ع) گاهی مبالغ قابل توجهی؛ یکجا به مستمندان می‌بخشید بطوری که مایه شگفتی واقع می‌شد. نکته یک چنین بخشش چشمگیر این است که حضرت مجتبی (ع) با این کار برای همیشه شخص فقیر را بی‌نیاز می‌ساخت و او می‌توانست با این مبلغ؛ تمام

احتیاجات خود را برطرف نموده زندگی آبرومندانه‌ای تشکیل بدهد و احیانا سرمایه‌ای برای خود تهیه نماید امام (ع) روا نمی‌دید مبلغ ناچیزی که خرج یک روز فقیر را بسختی تامین کند؛ به وی داده شود و او ناگزیر گردد برای تامین روزی بخور و نمیری؛ هر روز دست احتیاج به سوی این و آن دراز کند!

درباره علم و فضیلت حضرت مجتبی (ع) کافی است که به یک داوری شگفت‌انگیزی که دانشمندان در تاریخ زندگانی آنحضرت آورده‌اند، اشاره کنیم و آن اینکه:

روزی گروهی از دوستان علی (ع) برای حل مشکلی وارد خانه علی (ع) شدند و او را در خانه نیافتند و دیدند

فرزند بزرگ آنحضرت در جایگاه پدر نشسته است گفتند:

- میخواهیم امیرمؤمنان (ع) را ملاقات کنیم.

حضرت مجتبی (ع) فرمود:

- هدف شما از این ملاقات چیست؟

- مشکلی پیش آمده است که باید از او بپرسیم.

- مشکل شما چیست؟ ممکن است مطرح کنید؟

- زنی با شوهر خود همبستر شده و سپس بلافاصله با دختری تماس گرفته و نطفه شوهر را به دختر منتقل نموده است و دختر از این راه باردار شده است. آیا اسلام درباره چنین زنی چه حکم میکند؟

- واقعا مسئله پیچیده و مشکلی است و برای حل آن شخصی مثل علی (ع) لازم است من جواب این مسئله را میگویم و امیدوارم بفضل الهی در گفتارم اشتباه نکرده باشم:

حکم اسلام در این قضیه از این قرار است:

1- قبل از هر چیز مهر آن دختر (باندازه مهر دختران

امثال او) توسط حاکم شرع از زن گرفته میشود زیرا هنگام تولد بچه خواهی نخواهی او دختر نخواهد بود لذا معادل مهریه دختر بعهده اوست.

2- باید زن را کیفری همانند کیفر زناکاران بکنند چون نتیجه‌اش با آن یکی است.

3- منتظر میشوند تا دختر وضع حمل کند، آنگاه نوزاد را به پدر وی یعنی صاحب نطفه تحویل میدهند و سپس مجازات دختر اجرا میگردد.

پرسش‌کنندگان، پس از شنیدن این سخنان، از حضور حضرت مجتبی (ع) مرخص شدند و در راه با امیرمؤمنان (ع) ملاقات کردند، امیرمؤمنان پرسید: شما به فرزندم حسن چه گفتید و او به شما چه گفت؟ آنها نیز عین جریان را بازگو کردند.

امیرمؤمنان فرمود: اگر این مسأله را ازمن پرسیده بودید جز آنچه فرزندم گفته است از من نمی‌شنیدید. [5] .

اشاره

او نه تنها از آغوش گرم و پر مهر پیامبر (ص) برخوردار بود، بلکه از مکتب تربیتی آنحضرت درس اخلاق و انسانیت نیز می‌آموخت.

پیشوای دوم جهان تشیع، فرزند بزرگ امیرمؤمنان (ع) حضرت امام حسن مجتبی (ع) که نخستین میوه پیوند فرخنده علی (ع) با دختر گرامی پیامبر اسلام (ص) بود، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده بجهان گشود. [1] .

مراسم نامگذاری و آداب اسلام مربوط به نوزاد، بوسیله پیامبر (ص) انجام گرفت و نام «حسن» که گویا

تا آن موقع در میان اقوام عرب، رایج نبوده، از طرف پیامبر (ص) برای او انتخاب گردید. [2] .

حسن بن علی (ع) از برجسته‌ترین امتیازات خانوادگی و اصالت نسب؛ و عظمت خاندان، برخوردار بود و از همان آغاز کودکی، نه تنها از نوازشهای پدر و مادر نمونه و بافضیلتی همچون علی (ع) و فاطمه زهرا (ع) بهره‌مند بود، بلکه تحت تربیت و مراقبت پیامبر (ص) بسر میبرد و فوق‌العاده مورد علاقه‌ی آنحضرت بود و عضوی از اعضای خاندان پیامبر (ص)، که کانون وحی و سرچشمه فضیلت بود، بشمار می‌رفت.

حسن مجتبی (ع) و برادر گرامی او حسن (ع) هر دو از طفولیت مورد احترام و محبت پیامبر اکرم (ص) بودند و پیامبر عالیقدر اسلام در مواقع مناسب، عالیترین مراتب مهر خود را نسبت به آنان مبذول میداشت ولی این مهر و محبت مانع از آن نبود که اصول تربیت و انضباط را که در زندگی اهمیت بسزائی دارد، درباره

آنان مراعات بنماید. لذا پیامبر (ص) از کوچکترین فرصت و مناسبی برای پرورش شخصیت و رشد فضائل اخلاقی فرزندان خود حسن و حسین (ع) استفاده می‌نمود و در این راه از هیچ کوشش فروگذار نمی‌کرد. چنانکه در تاریخ زندگانی پرافتخار آنان چنین می‌خوانیم:

در ایام کودکی حسنین (ع) روزی پیامبراکرم (ص) مشغول استراحت بود، در این هنگام حسن مجتبی (ع) آب خواست، رسول خدا روی علاقه خاصی که به فرزند خود داشت، شخصا بپا خاست و مقداری شیر دوشید و ظرف شیر را بدست حسن (ع) که حاضر بود، از جا حرکت کرد تا او نیز از شیر بخورد ولی هر چه حسین (ع) کوشش می‌کرد که پیامبر (ص) شیر را از حسن بگیرد و به او بدهد، کوشش او به جائی نمی‌رسید. فاطمه زهرا (ع) از مشاهده این صحنه در شگفت ماند و به پدر گرامی خود گفت: گویا حسن نزد تو محبوبتر است؟ پیامبر (ص) فرمود: نه، چون او اول آب خواست، روی ترتیب

و حساب، خواستم شیر را اول به او بدهم. [3] .

حضرت مجتبی (ع) هنوز کودک بود که در مجلس جد بزرگوار خود پیامبر (ص) حاضر می‌شد، و آیات قرآن را که نازل می‌شد از زبان آنحضرت می‌شنید و بخاطر می‌سپرد و چون نزد مادر برمی‌گشت، آنچه یاد گرفته بود، برای مادرش بازگو میکرد علی (ع) که از بیرون میآمد؛ فاطمه زهرا (ع) آنرا برای علی (ع) نقل مینمود.

روزی امیرمؤمنان از دختر پیامبر پرسید که از این آیات چگونه آگاه شده‌ای؟ فاطمه (ع) گفت: فرزند خردسالم حسن در محضر پیامبر (ص) مینشیند و آیات وحی را از پیامبر (ص) میشنود و سپس در منزل برای من نقل میکند. [4] .

حضرت مجتبی (ع) از دوران پرعظمت جد بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد و پس از درگذشت

آنحضرت، خاطرات شیرین دوران کودکی و نوازشهای فوق‌العاده پیامبر (ص) را بیاد داشت زیرا او تقریبا هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام بدرود زندگی گفت و جهان اسلام را با بحران بیسابقه‌ای روبرو ساخت بفاصله کوتاهی نیز فاطمه زهرا (ع) دیده از جهان فروبست و بر اندوه و تأثر او افزوده شد.

حسن و حسین (ع) که در اندک زمانی، هم جد و هم مادر خود را از دست داده بودند، یگانه عامل تسلی‌بخش و پناهگاهی که داشتند پدر مهربانشان علی (ع) بود و تنها از آغوش گرم و پرمهر او برخوردار بودند.

حسن مجتبی (ع) دوران جوانی را در کنار پدر ارجمند خود سپری کرد که پس از رحلت پیامبر (ص) از صحنه حکومت و زمامداری جامعه‌ی اسلامی کنار مانده بود و از این رو فرصت بیشتری برای رسیدگی به امور شخصی و فرزندان خود داشت، حضرت مجتبی (ع) در این مدت ناظر فداکاریها و گذشتهای خارق‌العاده پدر بود و درس مبارزه با مشکلات، و ایستادگی در برابر

سختیها را در مکتب پدر میآموخت. در دوران خلافت کوتاه مدت امیرمؤمنان (ع) نیز در همه صحنه‌ها در رکاب پدر برای پیشبرد هدفهای مقدس اسلامی جانفشانی میکرد.

حسن بن علی (ع) از همان دوران جوانی، از لحاظ علم و دانش و فضیلت، چهره‌ای درخشان و ممتاز بشمار میرفت و بمناسبتهای مختلف، مسائل پیچیده علمی و قضائی را حل مینمود و به سئوالات و مشکلات مردم، پاسخ میداد.

بسم الله الرحمن الرحیم

تشنگی روزافزونی برای درک حقایق و تعلیمات اسلام در همه زمینه‌ها مخصوصا در میان نسل جوان به چشم می‌خورد،

این حقیقت در نامه‌ها و تماسهای مستقیم با آنان به خوبی قابل درک است، و آینده امیدبخشی را نوید می‌دهد.

مدتها بود که جمعی از همین تشنگان؛ اظهار علاقه می‌کردند کتابهای کوچک و فشرده‌ای درباره زندگینامه هر یک از پیشوایان اسلام تهیه شود که برای عموم قابل درک باشد و با مطالعه آنها بتوان با شرح زندگی

و نقش اجتماعی و مکتب تربیتی و اوضاع و احوال ویژه زمان هر یک از این پیشوایان بزرگ آشنا شد.

اخیرا یکی از «فرهنگیان بااخلاص» این پیشنهاد را بطور مؤکد از ما خواست و حتی حاضر شد قسمتی از هزینه این سلسله کتابها را بپردازد که تا در تیراژی وسیعتر و قیمتی مناسبتر در اختیار عموم قرار گیرد.

از جمعی از دوستان برای تهیه این کتابها دعوت شد و هر یک از آنها در این همکاری مقدس نوشتن یکی از این کتابها را به عهده گرفتند، و نخستین آنها که آماده چاپ گردید، همین کتاب حاضر پیرامون زندگی امام مجتبی (ع) و مجاهدتها و مخصوصا اسرار صلح آن پیشوای راستین بود.

امیدواریم خداوند بزرگ توفیق را رفیق راه همه دوستان کند، این کتابها به صورت مطلوبی در مدت کوتاهی تهیه و

نشر گردد و خلاء موجود را در این زمینه پر کند و همگان با آشنائی بیشتر به مکتب پیشوایان اسلام راه و رسمی صحیحتر از آنچه تا کنون داشته‌ایم انتخاب کنیم، و اسلام واقعی را از آنچه به نام اسلام نامیده می‌شود بازشناسیم.

قم - ناصر مکارم شیرازی

مرداد ماه - 1353

زندگی امام حسن (ع) پرچمدار صلح و آزادی

مشخصات کتاب

سرشناسه : پیشوائی مهدی عنوان و نام پدیدآور : پیشوایان اسلام :زندگی امام حسن (ع) پرچمدار صلح و آزادی مهدی پیشوائی

مشخصات نشر : قم نسل جوان ۱۳۷۱.

مشخصات ظاهری : ۱۵۰ ص.؛۱۲×۱۷ س‌م.

شابک : ۴۵۰ریال ؛ ۳۰۰۰ریال (چاپ دهم)

یادداشت : چاپ نهم: ۱۳۷۱.

یادداشت : چاپ دهم ۱۳۸۰.

یادداشت : عنوان عطف: امام حسن مجتبی (ع)

یادداشت : عنوان دیگر: زندگی امام حسن مجتبی (ع)

یادداشت : کتابنامه به صورت زیرنویس

عنوان عطف : امام حسن مجتبی (ع)

عنوان دیگر : زندگی امام حسن مجتبی (ع)

موضوع : حسن‌بن علی ع ، امام دوم ۵ - ۳ق – سرگذشتنامه

رده بندی کنگره : BP۴۰/پ‌۹۵پ‌۹

رده بندی دیویی : ۲۹۷/۹۵۲

شماره کتابشناسی ملی : م‌۷۱-۴۱۰۷

ولى امام حسين براى نفى اين حدس در مورد خودش ، كافى بود بياد آورد كه دشمنش بچه ى ناز پرورده ای است كه به هيچ وجه از عهده ى حل مشكلات و مهار كردن امواج مخالف و بكار بستن نقشه هاى وسيع بر نمىآيد و آنچه در ماجراى خلافت و درگيرى با رقيبان از نظر او مهم است آنست كه سلطنتى با خزائن فراوان در اختيار او قرار گيرد ، گو آنكه از نظر آبرو و اعتبار چنان باشد كه ( اخطل) شاعر - بروايت بيهقى - روبروى او بدو بگويد :

( حقا كه دين تو همچون دين دراز گوش است بل ، كه تو از هرمز كافرترى) !

موضوع ديگرى كه در برابر آن حدس ، انگيزه ى امام حسين عليه السلام بر آن اقدام ميتوانست شد تازيانه ى فشار و ارعابى بود كه در تمام زواياى كوفه و توابع آن ، شيعيان را تهديد ميكرد و گروههاى بسيارى از رجال و بزرگان شيعه را كه حامل افكار و پيرو مكتب اهل بيت بودند و آن را چون گنجينه ای عزيز و گرانبها براى نسلهاى بعد حفظ ميكردند ، درنهانگاه سياهچالها و تبعيدگاهها و در دل غارها افكنده بود .

اين بود كه ميتوانست بى دغدغه و تشويق و با اطمينان از خط مشى و هدف و از آينده ى مكتب خود ، در راهى كه نظر او را تأمين ميكرد گام نهد .

در حاليكه امام حسن چيزى كه اطمينان و آسودگى خاطر او را از آينده ى مكتب او و از آنچه قرار است پس از شهادت خود باقى گذارد ، تأمين كند نداشت ، در صف دشمنان او معاويه قرار داشت و آن مثلث مخوف وهولناكى كه او را احاطه كرده و نقشه ها و طرحهاى بنهايت خصمانه و عدوات آميز .

و بالاخره ، امام حسين عليه السلام از اشتباهات معاويه مانند هجوم به سرزمينهاى امن و امان خدا ، روش وى در برابر مواد صلحنامه ، مسموم نمودن امام حسن ، بيعت گرفتن براى پسرش يزيد و اشتباهات بيشمار ديگر وى بهره بردارى كرد و بدانوسيله در برابر افكار عمومى ، بر قدرت واصالت و انطباق نهضت ضد اموى خود با موازين اسلام ، افزود .

بعلاوه از لغزشهاى ( جانشين معاويه) آن جوان مبتلا به شراب و بوزينه و انواع گناه و فجور ، بهره بردارى كرد و اينها همه عواملى بود كه او را در بثمر رسانيدن هدفش تأييد و كمك ميكرد .

وضع او از لحاظ دشمنانش و وضع او از لحاظ دوستان و يارانش در اينجهت همانند بودند كه او را در قيامش و بپايان رسانيدن رسالتش و پيروزى درخشانش و سربلنديش در پيشگاه خدا و در قضاوت تاريخ ، كمك مى كردند .

ليكن وضع امام حسن - همانطورى كه قبلا بيان كرديم - از لحاظ دوستان و يارانش آنچنان بود كه راه شهادت را بر او بست و از لحاظ دشمنانش آنچنان بود كه درگيرى و جنگ با ايشان را - كه بمعناى نابودى مكتب اسلام بود - ممتنع ساخت .

و بدينجهت احساس كرد كه لزوما ميبايد روش جهاد خود را دگرگونه سازد و صحنه ى جنگ را از راه صلح بيارايد .

مواد قابل انفجارى كه امام حسن در قرار داد صلح كار گذارد - يعنى تعهدات معاويه - همه وسائل و ابزار دقيقى بودند كه معاويه و اتباع و همفكران او را بوضع فجيعى محكوم و مفتضح مى ساختند .

پس از اين بيان براستى دشوار است كه تشخيص دهيم كداميك از اين دو برادر - درود و رحمت خدا بر آنان - مجاهدتش مؤثرتر و در راه هدف موفقتر و پيشروتر و ضربتش بر دشمن قاطع تر و كوبنده تر بوده است .

اين مطلب نيز پوشيده نمانده است كه تاريخ نكبت ها و بدبختى هاى بنى اميه پس از نقشى كه امام حسن بوسيله ى صلح ايفا كرد ، سراپا مرتبط به آنحضرت و مرهون نقشه ها و آفريده ى تدبيرهاى او بود و اگر اين نقشه موفق - كه لازمه ى شكل و وضع طبيعى آن ، نيل به موفقيت بود و لازمه ى وضع دشمنانش آن بود كه دانسته يا ندانسته بدست خود به موفقيت آن كمك كند - بدانصورت ايفا نمى گشت ، بيگمان هيچيك از اين حوادث نكبتزا ، بدانگونه كه واقع شد ، بوقوع نمى پيوست .

……….

( پايان )

مولف :امام سيد عبدالحسين شرف الدين

مترجم : حضرت آيه الله سيد على خامنه اى

خيانت دوستان كوفى در ماجراى امام حسين ، براى وى گام موفقيت آميزى بود در راه رسيدن به آن شكوه و موفقيت درخشان تاريخى ولى خيانت همين جمع ، در ماجراى امام حسن - در مسكن و مدائن - ضربت مهلكى بود كه صفوف او را متلاشى ساخته و حالت آمادگى براى جهاد را از وى گرفت.

توضيح آنكه : حادثه ى بيعت شكنى كوفيان نسبت به حسين عليه السلام پيش از آن بود كه وى آماده ى جنگ شده باشد و به همين دليل بود كه سپاه كوچك ولى يكپارچه ى وى در آن هنگام كه براى نبرد آماده شد از شائبه ى هر گمانى كه موجب دغدغه باشد بر كنار و به سپاهيان فداكار امامى كه داراى هدف ها و ايده آل هاى بزرگ است كاملا شبيه بود .

در حاليكه در ماجراى امام حسن عامل اصلى نوميدى آنحضرت از پيروزى نظامى ، همان سپاهى بود كه دو سوم نفراتش از ميدان گريخته و بازيچه ى دسيسه هاى معاويه گشته و جبهه ى امام حسن را در دستخوش هرج و مرج و آشوب و عصيان ساخته بودند .

از اينجا ميتوان كاملا پذيرفت كه ياران و دوستانى كه با امام حسن بيعت كرده و همچون سپاهيانى مجاهد در اردوگاه وى حضور يافتند و سپس بيعت را شكسته و بسوى دشمن گريخته و يا بر امام خود شوريدند ، از آن كسانيكه بيعت برادرش امام حسين را پيش از روبرو شدن با آن حضرت شكستند ، بدتر و خطرناكتر بوده اند .

بنابرين ، حسين پس از آنكه حوادث كوفه ياران او را در بوته ى آزمايش افكنده و نيك و بد آنان را از يكديگر جدا و ممتاز ساخته بود ، سپاهى فراهم آورد كه - با همه كوچكى - از لحاظ اخلاص و فداكارى ممتازترين سپاهى بود كه تاريخ بياد دارد .

ولى حسن حتى در ميان شيعيان با اخلاص خود نيز نميتوانست ياورانى كه از هر جهت مورد اطمينان وى باشند فراهم آورد چه - همانطور كه در فصول قبل بيان شد - آشفتگى و هرج و مرج چندان در اردوگاه وى همه گير شده بود كه اساسا امكان ادامه ى كار وجود نداشت .

و چه تفاوتى از اين بالاتر ، ميان وضع دوستان و ياوران آن دو برادر ؟

وضع خاص هر يك از لحاظ دشمن :

دشمن امام حسن ، معاويه بود و دشمن امام حسين ، يزيد و براى روشن شدن تفاوت ميان اين پدر و پسر ، شهادت تاريخ كه پسر را ( كودنى احمق) و پدر را ( هشيارى تيزبين) - و بگمان بعضى : نابغه ای در تيز هوشى - معرفى كرده بسنده است .

خصومت اين دو دشمن با حسن و حسين ، مربوط به شرائط و اوضاع همزمان ، نبود اين دنباله ى خصومت فيما بين بنى هاشم و بنى اميه بود كه ساليان درازى از عمر آن ميگذشت .

در تمام اين مدت ، حتى يكروز هم نبود كه بنى اميه هموزن و همطر از بنى هاشم باشد ، وضع وى در برابر بنى هاشم ، وضع دشمن حقيرى بود كه از رقيبى نيرومند واهمه داشته و با وى خصومتى بى امان ميورزد و همين امر موجب شد كه نام امويان در برابر نام بنى هاشم ، ابتدا بر سر زبان مردم و سپس بر قلم مورخان و واقعه نگاران جارى گردد وگرنه چگونه ميتوان طغيان هوس را با فضيلت ايده آل و پليدترين نسب ها را با آنانكه گواه پاكدامنى شان قرآن است در يك رديف آورد و چگونه رواست كه آن مجسمه هاى شهوت و قدرت پرستى وانحصار طلبى و گناه را با مردمى كه مظهر ملكات عقلى و اخلاق برتر و عنصر پاك اند ، معلمانى كه فكر انسانى را در سطحهاى عالى فرهنگ و معرفت مستقر ساخته و بر ذخائر و فرآورده هاى استعداد انسانى ، ثروت هنگفت و پايان ناپذير افزودند ، يعنى با بنى هاشم آن پيام آوران نور و روشنگران جهان ، مقايسه كنيم ؟

آنها كجا و اينها كجا ؟

حدسى كه امام حسن در مورد فرجام كار خود با دشمن تاريخى اش معاوية بن ابى سفيان بن حرب ميزد و دور نمای كه از وضع آينده ى خود در صورت درگيرى با معاويه ، مشاهده ميكرد ، كاملا معقول و به واقع نزديك بود بگمان قوى دنباله ى اين جنگ به بزرگترين فاجعه و قاطعترين ضربت نسبت به اسلام كشيده مى شد و بالاخره عواقب آن با نابودى آخرين فردى كه دل در گرو طرز فكر اصيل اسلام و مكتب علوى داشت ، خاتمه مى يافت و ميدانيم كه معاويه - آن دشمن نمايان على و مكتب علوى - در اجراء اينگونه نقشه ها و در تصفيه ى حسابهاى قديمى و تاريخى داراى استعدادى عجيب بود .