اشاره

آیا نسبت زنان فراوان و اعداد و ارقام عجیب به امام حسن از مجعولات بنی‌امیه نیست

یکی از نکات مهم و قابل بحث در زندگی پیشوای دوم حضرت مجتبی (علیه‌السلام) موضوع تعداد همسران آنحضرت است، گروهی از مورخان و محدثان، متعدد قلمداد نموده، نوشته‌اند که آنحضرت زنان متعددی تزویج می‌کرد و پس از اندکی آنها را طلاق می‌داد و بجای آنها زنان دیگری اختیار می‌نمود، می‌گویند به همین دلیل شماره همسران او زیاد بود به طوری که این موضوع زبانزد مردم شده است. ولی باید دید آیا براستی امام مجتبی (ع) دارای

همسران متعدد بود با این موضوع مثل بسیاری از موضوعات تاریخی، بمرور ایام بوسیله دوستان نادان و یا دشمنان مغرض، شاخ و برگ پیدا کرده و به صورت مبالغه‌آمیزی در آمده است؟ بعید بنظر نمیرسد که مسأله ازدواجهای زیاد امام حسن (ع) از دسیسه‌های بنی‌امیه و اکاذیب و احادیث مجعول آن دستگاه جبار بوده باشد و در واقع می‌توان گفت که این موضوع نیز یکی از توطئه‌های دامنه‌داری بشمار می‌رود که دودمان ننگین بنی‌امیه بر ضد خاندان پیامبر (ص) چیده بودند و با جعل و نشر اخبار مربوط به این قسمت می‌خواسته‌اند افکار عمومی مسلمانان را نسبت به فرزند رشید علی (ع) بدبین کنند.

شواهدی برای این موضوع داریم که در ذیل به آن اشاره خواهد شد.

از آنجا که بررسی جوانب زندگی و شخصیت‌های هر فردی به روشن شدن نقاط مبهم زندگی او کمک میکند، خوبست پیش از هر چیز جوانب زندگی و اخلاق امام

مجتبی (ع) را - ولو بسیار مختصر - بررسی کنیم و پرده از چهره حقیقی شخصیت آن حضرت کنار بزنیم تا در پرتو آن، حقیقت مطلوب روشن گردد.

پیشوای دوم در پاکترین و برجسته‌ترین خاندان چشم بجهان گشود و تحت تربیت و پرورش امیرمؤمنان (ع) و فاطمه زهرا (ع) بزرگ شد همچنانکه در گذشته خاطرنشان ساختیم از جهات مختلف، شخصیتی برجسته و صفاتی ممتاز داشت. او یک مرد الهی بود که از تمام امکانات خود، نه برای بهره‌برداری بیشتر از لذات زندگی، بلکه در راه جلب خشنودی پروردگار و رسیدگی بحال بیچارگان استفاده می‌کرد.

او در طول عمر خود بیست و پنج بار به زیارت خانه خدا رفت و با وجود آنکه مرکب سواری در اختیار داشت پیاده و گاه پابرهنه راهپیمائی میکرد تا در پیشگاه پروردگار بیشتر ابراز ادب و خضوع کند. [11] .

در عصر او هیچکس از لحاظ کثرت عبادت و نیایش و توجه به خدا، بپایه او نمیرسید، هرگاه نام خدا را می‌برد و یا بیاد روز رستاخیر و عوالم پس از مرگ می‌افتاد؛ دگرگونی خاصی باو دست می‌داد؛ هنگام ساختن وضو و موقع نیایش؛ حالت روحی و جذبه معنوی عمیقی که فقط در مردان الهی میتوان مشاهده نمود، پیدا میکرد و چون به منظور راز و نیاز با خدا؛ به در مسجد میرسید، با سوز و گداز خاصی زبان به مناجات و اعتذار به پیشگاه خدا بازمیکرد، او هرگز خدا را فراموش نمی‌نمود. [12] .

این گوشه بسیار مختصری از بزرگیها و پاکیهای پیشوای دوم است که به تفصیل در کتب مربوط به این قسمت بیان شده است.

با توجه به این حقایق، قابل قبول نیست که شخصی که دارای چنین اخلاق و رفتار، و چنین زندگی سراسر عبادت و کوشش در راه خدا است - آنچنان که بعضی از مورخان مبالغه‌جو نوشته‌اند - علاقه و توجه خارج از حد

متعارف به مسأله ازدواج و زناشوئی از خود نشان دهد.