شاعر: مجتبی شکریان

 رها کردم از سینه ام آه را

شاعر:عبدالحسین فرزین

فلك چو كرد لباس سياه شب بر تن 

جهان ز تابش ماه منير شد روشن‏

صفاى ديگرى امشب در آسمان پيداست

كه چشم دل نشود سير هرگز از ديدن‏

به هر طرف نگرى بينى اختران سپهر 

سر از شعف بدر آورده‏اند از مأمن‏

سبب ز پير خرد خواستم كه برپا، شور

به نيمه رمضان از چه شد؟ بگو با من‏

جواب داد مگر غافلى كه امشب هست 

ولادت شه دين حضرت امام حسن (ع)

همان شهى كه خصال و فضائلش همه نيك

همان شهى كه به كردار و خُلق بود حسن‏

شهى كه داشت نشانها ز حيدر كرّار

شهى كه فاطمه پرورده بود در دامن‏

  شهى كه همچو حسينش برادرى بوده است 

كه غرق خون به ره دين نموده پيراهن‏

  شهى كه جامه صلح و صفا و پاكدلى

به طول زندگيش بوده يكسره بر تن‏

همان شهى كه براى بقاى دين بنشست

جفا كشيده ز اشرار در خفا و علن‏

همان شهى كه به قصد نجات خلق نمود

طريق حق و حقيقت حراست از رهزن

شهى كه جُعده محتاله كرد مسموش  

شهى كه ديد ز دونان بسى فريب و فتن‏

  مديح همچو شهى كار كلك «فرزين» نيست

كه شد به فسحت ميدانِ وصفِ او الكن
 

منابع:

(1)برگ سبز، مجموعه شعر، اثر عبد الحسين فرزين، چاپخانه طوس، مشهد، 1358 ، ص 17.

(2)مناقب و مراثى اهل بيت عليهم السلام‏، احمد احمدى بيرجندى‏، مشهد:آستان قدس رضوى‏، 1384، صص74-75

 شاعر:دکتر قاسم رسا

ى دل بيا كه روى به سوى خدا كنيم 

توفيق بندگى طلب از كبريا كنيم‏

كبر و ريا ترا كند از كبريا جدا

پرهيز از دوروئى و كبر و ريا كنيم‏

ما را رسد به دامن پرودگار دست

گر دامن هوا و هوس را رها كنيم‏

افتد فروغ دوست در آيينه ضمير

آيينه پاك اگر ز غبار هوا كنيم‏

خواهى اگر كه دوست به عهدش وفا كند 

بايد به عهد خويشتن اوّل وفا كنيم‏

گردد دل شكسته ما حاجتش روا

گر حاجت شكسته دلان را روا كنيم‏

برخيز تا كه خفته ‏دلان را چو مرغ شب 

با نغمه محبّت خود آشنا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه در چشمه خلوص

خود را غريق رحمت بى‏انتها كنيم‏

  ماه خدا رسيد، كه با صيقل صفا

آيينه مكدّر دل با صفا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه انفاق و بذل مال

بر مردم شكسته ‏دل بينوا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه با اشك انفعال

پاكيزه لوح خويش ز جرم و خطا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه بر آستان حق

ابراز بندگى چو شه اوليا كنيم‏

ميلاد مجتبى است بيا تا به خرّمى

امشب بساط جشن ولادت بپا كنيم‏

جشنى خجسته از پى خشنودى حسن

بر پا در آستان شه دين رضا كنيم‏

ماهى ز بام حُسْن بر آمد كه تا نظر

حق را بر آن جمال حقيقت نما كنيم‏

آمد حسن كه كسب كمالات و سرورى

زان مظهر فصاحت و صبر و سخا كنيم‏

آمد حسن كه درك فيوضات معنوى

زان چشمه فضيلت و فيض و عطا كنيم‏

حُسْنِ حَسَن چگونه ستائيم، كى توان 

در اين مقام حقِّ سخن را ادا كنيم‏

دل را سوى مدينه فرستيم، با ادب 

اول سلام بر حرم مصطفى كنيم‏

در آستان فاطمه خرّم مشام جان

زان بوستان عصمت و زهد و حيا كنيم‏

زان پس كنيم روى به ويرانه «بقيع» 

دوّم سلام بر حسن مجتبى كنيم‏

روشن كنيم شمع در آن وادى خموش

پروانه‏ وار در قدمش جان فدا كنيم‏

  سوّم سلام را به مه آسمان زهد

«سجّاد» نور چشم شه كربلا كنيم‏

چارم سلام را به گل بوستان فضل

بر «باقر العلوم» ولىّ خدا كنيم‏

پنجم سلام بر ششمين پيشواى حق

بر «صادق الائمه» مهين پيشوا كنيم‏

  تقديم خاك پاك حسن امشب اى «رسا»

 درهاى شاهوار ز طبع رسا كنيم

منابع:

(1) ديوان كامل دكتر رسا، كتابفروشى باستان، 1348، مشهد، ص 58.

(2)مناقب و مراثى اهل بيت عليهم السلام‏،احمد احمدى بيرجندى‏، مشهد:آستان قدس رضوى‏،1384، صص‏:67-68.

بوعلی آن که در مشام ولی

آید از گیسوانش بوی علی

آن چنان دُر در آن صدف او بود

انبیا را بحق خلف او بود

جگر و جان،علی و زهرا را

دیده و دل، حبیب و مولی را

چون بهار است بر وضیع و شریف

منصف و خوب رو و پاک و لطیف

در سیادت شرف موید اوست

در رسالت رسول و سید اوست

نسبش در سیادت از سلطان

 حسبش در سعادت از یزدان

منبع: شبنم احساس، (مناجات و سروده هایی درباره شش گوهر مدینه)، محمد شجاعی، تهران:مشعر، 1384، ص267.

ميلاد مسعود امام حسن مجتبي ( ع )

اي دل بيا که روي به سوي خدا کنيم

توفيق بندگي طلب از کبريا کنيم

کبر و ريا ترا کند از کبريا جدا

پرهيز از دو رويي و کبر و ريا کنيم

ما را رسد به دامن پروردگار دست

گر دامن هوا و هوس را رها کنيم

افتد فروغ دوست در آيينه ضمير

آيينه پاک اگر ز غبار هوا کنيم

خواهي اگر که دوست به عهدش وفا کند

بايد به عهد خويشتن اول وفا کنيم

گردد دل شکسته ما حاجتش روا

گر حاجت شکسته دلان را روا کنيم

برخيز تا که خفته دلان را چو مرغ شب

با نغمه محبت خود آشنا کنيم

ماه خدا رسيد ، که در چشمه خلوص

خود را غريق رحمت بي انتها کنيم

ماه خدا رسيد ، که با صيقل صفا

آيينه مکدر دل با صفا کنيم

ماه خدا رسيد ، که انفاق و بذل مال

بر مردم شکسته دل بينوا کنيم

ماه خدا رسيد ، که با اشک انفعال

پاکيزه لوح خويش زجرم و خطا کنيم

ماه خدا رسيد ، که بر آستان حق

ابراز بندگي چو شه اوليا کنيم

ميلاد مجتبي است بيا تا به خرمي

امشب بساط جشن ولادت بپا کنيم

جشني خجسته از پي خشنودي حسن

بر پا در آستان شه دين رضا کنيم

ماهي ز بام حسن بر آمد که تا نظر

حق را بر آن جمال حقيقت نما کنيم

آمد حسن که کسب کمالات و سروري

زان مظهر فصاحت و صبر و سخا کنيم

آمد حسن که درک فيوضات معنوي

زان چشمه فضيلت و فيض و عطا کنيم

حسن حسن چگونه ستاييم ، کي توان

در اين مقام حق سخن را ادا کنيم

دل را سوي مدينه فرستيم باادب

اول سلام بر حرم مصطفي کنيم

در آستان فاطمه خرم مشام جان

زان بوستان عصمت و زهد و حيا کنيم

زان پس کنيم روي به ويرانه ( بقيع )

دوم سلام بر حسن مجتبي کنيم

روشن کنيم شمع در آن وادي خموش

پروانهوار در قدمش جان فدا کنيم

سوم سلام را به مه آسمان زهد

( سجاد ) نور چشم شه کربلا کنيم

چارم سلام را به گل بوستان فضل

بر ( باقرالعلوم ) ولي خدا کنيم

پنجم سلام بر ششمين پيشواي حق

بر ( صادق الامه ) مهين پيشوا کنيم

تقديم خاک پاک حسن امشب اي ( رسا)

درهاي شاهوار ز طبع رسا کنيم

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

ميلاد حسن بن علي ( ع )

سبزه اندر سبزه بيني ارغوان در ارغوان

لاله اندر لاله بيني ياسمن در ياسمن

ساحت بستان ز فر سبزه شد باغ بهشت

دامن صحرا از بوي نافه شد رشک ختن

نقش گل را آن چنان آراست نقاش بهار

کز شگفتي ماندت انگشت حيرت در دهن

از شميمي خاک گردد مشکبيز و مشک بار

وز نسيمي آب گردد موج خيز و موج زن

سبزه پرچم بر فرازد صبحدم در باغ و راغ

لاله آتش بر فروزد شامگاهان در دمن

گل شد از لطف نسيم و دولت ابر بهار

شاهدي شيرين شمايل دلبري سيمين بدن

دشت و صحرا در لطافت تالي باغ بهشت

باغ و بستان در طراوت رشک فردوس عدن

در شب مهتاب بيني بر لب آب روان

عاشقان را بزم عيش و شاعران را انجمن

نونهالان چمن را دايه ابر بهار

گه ز رخ شويد غبار و گه بنوشاند لبن

تا کند بلبل دل گل را اسير دام عشق

گه ز شيرين خواندنش افسانه گاه از کوهکن

وه چه خوش بشکفته در گلزار زهرا نوگلي

کز طراوت گشته رويش رشک گلهاي چمن

ديده از نور جمالش روشني يابد چو دل

بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من

بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمهاي

در ثناي خسرو خوبان امام ممتحن

از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام

چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن

ميوه بستان زهرا نور چشم مصطفي ( ص )

پاره قلب علي بن ابيطالب حسن

در محيط علم و دانش آفتابي تابناک

بر سپهر حلم و بخشش کوکبي پرتو فکن

شد عيان از چهره تابان او نور خدا

شد جوان از چشمه احسان او چرخ کهن

چون دمد صبح وصالش دل شود دار السرور

چون رسد شام فراقش جان شود بيت الحزن

سينه از نور فضايل روشني بخش جهان

چهره در حسن شمايل رشک خوبان زمن

بر حصار حلم او شد پايه دين استوار

محکم از ايمان او شرع نبي موتمن

پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفي

تا براندازد لواي کفر و آشوب و فتن

آستان مجتبي را کرد اگر دشمن خراب

کي تواند بر سليمان چيره گردد اهرمن

نور جاويدان او بر جان ما بخشد فروغ

عشق روزافزون او در قلب ما دارد وطن

منبع فيض و عطاي کبرياي ذوالجلال

مظهر ذات و صفات کردگار ذوالمنن

تن مپرور جز به مهر خاندان حق ( رسا )

تا ز دل شويد غبار رنج و اندوه و محن

وه چه خوش دارد تماشا امشب از لطف رضا

جشن ميلاد حسن در آستان بوالحسن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

فرخنده ميلاد اوّلين سبط فروزنده

موكب باد صبا بگذشت از طرف چمن
تا چمن را پرنيانِ سبز پوشاند به تن
سبزه اندر سبزه بينى ، ارغوان در ارغوان
لاله اندر لاله بينى ، ياسمن در ياسمن
ساحت بستان ز فرّ سبزه شد باغ بهشت
دامن صحرا ز بوى نافه شد رشك ختن
نقش گل را آن چنان آراست نقّاش بهار
كز شگفتى ماندت انگشت حيرت در دهن
وه چه خوش بشكفته در گلزار زهرا نوگلى
كز طراوت گشته رويش رشك گلهاى چمن
ديده از نور جمالش روشنى يابد چو دل
بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من
بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمه اى
در ثناى خسرو خوبان ، امام ممتَحن
از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام
چهره ماه حسن تابيده با وجه حسن
ميوه بستان زهراء نور چشم مصطفى
پاره قلب علىّ بن ابى طالب ، حسن
در محيط علم و دانش آفتابى تابناك
بر سپهر حلم و بخشش كوكبى پرتو فكن
پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفى
تا براندازد لواى كفر و آشوب و فتن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

در ولادت امام حسن مجتبي ( ع )

تا چمن از فر فروردين به خود زيور گرفت

عالم فرتوت دور زندگي از سر گرفت

در چمن مشاطه نوروز با سعي نسيم

شاهد گل را نقاب از چهره احمر گرفت

از دم عيساي ابر احيا شدند اموات باغ

نو عروس گل چو خود را در زر و زيور گرفت

پا به اورنگ شقايق باز بنهاد ارغوان

جا در آغوش صنوبر باز نيلوفر گرفت

ساقيان بر دست ميگيرند ساغر را ولي

لاله ساغر را به بستان از طرب بر سر گرفت

مست در مستي نگيرد دست مست ديگري

العجب نسرين به مستي دست سيسنبر گرفت

فرودين بسيار ديدم من نه اين سان فرودين

آري اين چشمه سر از سر چشمه ديگر گرفت

حبذا عيد آن که از فيضش جلالت رخ نمود

مرحبا عيد آن که از يمنش سعادت در گرفت

آفتابي سر زد از دامان زهراي بتول

آن که نور از پرتو او خسرو خاور گرفت

سبط اول ، حجت دوم ، ولي بن ولي

آن که عرش کبريا از حضرتش لنگر گرفت

اي خديوي کز وجودت هر وجودي از ازل

هوش در سر تاب در تن روح در پيکر گرفت

از شعاع مهر رخسار تو از شرمندگي

آفتاب از چرخ بر سر نيلگون معجر گرفت

خاک در گاه تو را نازم که با يک جلوهاش

بو ز مشک و رنگ از گل عطر از عنبر گرفت

خنگ رويين سم تو در پويه و رفتار خود

ساله ز ابر آتش ز برق و سرعت از تندر گرفت

طفل ابجد خوان درگاه تو هنگام جدل

از فلک خنگ و ز مه خود و ز خور افسر گرفت

محفل ( طاي ) مطاف قدسيان گرديد چون

بهر اوصاف تو بر کف خامه و دفتر گرفت

منبع:

ميلاد حسن بن علي ( ع )

سبزه اندر سبزه بيني ارغوان در ارغوان

لاله اندر لاله بيني ياسمن در ياسمن

ساحت بستان ز فر سبزه شد باغ بهشت

دامن صحرا از بوي نافه شد رشک ختن

نقش گل را آن چنان آراست نقاش بهار

کز شگفتي ماندت انگشت حيرت در دهن

از شميمي خاک گردد مشکبيز و مشک بار

وز نسيمي آب گردد موج خيز و موج زن

سبزه پرچم بر فرازد صبحدم در باغ و راغ

لاله آتش بر فروزد شامگاهان در دمن

گل شد از لطف نسيم و دولت ابر بهار

شاهدي شيرين شمايل دلبري سيمين بدن

دشت و صحرا در لطافت تالي باغ بهشت

باغ و بستان در طراوت رشک فردوس عدن

در شب مهتاب بيني بر لب آب روان

عاشقان را بزم عيش و شاعران را انجمن

نونهالان چمن را دايه ابر بهار

گه ز رخ شويد غبار و گه بنوشاند لبن

تا کند بلبل دل گل را اسير دام عشق

گه ز شيرين خواندنش افسانه گاه از کوهکن

وه چه خوش بشکفته در گلزار زهرا نوگلي

کز طراوت گشته رويش رشک گلهاي چمن

ديده از نور جمالش روشني يابد چو دل

بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من

بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمهاي

در ثناي خسرو خوبان امام ممتحن

از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام

چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن

ميوه بستان زهرا نور چشم مصطفي ( ص )

پاره قلب علي بن ابيطالب حسن

در محيط علم و دانش آفتابي تابناک

بر سپهر حلم و بخشش کوکبي پرتو فکن

شد عيان از چهره تابان او نور خدا

شد جوان از چشمه احسان او چرخ کهن

چون دمد صبح وصالش دل شود دار السرور

چون رسد شام فراقش جان شود بيت الحزن

سينه از نور فضايل روشني بخش جهان

چهره در حسن شمايل رشک خوبان زمن

بر حصار حلم او شد پايه دين استوار

محکم از ايمان او شرع نبي موتمن

پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفي

تا براندازد لواي کفر و آشوب و فتن

آستان مجتبي را کرد اگر دشمن خراب

کي تواند بر سليمان چيره گردد اهرمن

نور جاويدان او بر جان ما بخشد فروغ

عشق روزافزون او در قلب ما دارد وطن

منبع فيض و عطاي کبرياي ذوالجلال

مظهر ذات و صفات کردگار ذوالمنن

تن مپرور جز به مهر خاندان حق ( رسا )

تا ز دل شويد غبار رنج و اندوه و محن

وه چه خوش دارد تماشا امشب از لطف رضا

جشن ميلاد حسن در آستان بوالحسن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

در فضيلت امام حسن ( ع )

امامي کو امامت را حسن بود

حسن آمد که جمله حسن ظن بود

همه حسن و همه خلق و همه حلم

همه لطف و همه جود و همه علم

زجودش هفت دريا، هشت آمد

زشوقش نه فلک در گشت آمد

سه نور بس قوي را چارم او بود

براي آن همه چيزش نکو بود

مربع زان سه آمد جوهر او

مثلث دو مثني در بر او

چو دوميراث مشکين زان سهتن داشت

چوجان در برازو با خويشتن داشت

دل پر نور او درياي دين بود

دو موي او دو شست عنبرين بود

چو در دريا فکند آن شست در راه

به شست افتاد از ماهيش تا ماه

رخي چون روزو زلفي همچو شب داشت

کسي کان هردو ديدالحق عجب داشت

چو آه از دل بر آوردي به غم در

درافتادي شب و روزش به هم در

شب از موي سياهش تيره گشته

ز رويش ماه روشن خيره گشته

لبش قام مقام حوض کوثر

که بودي چشمه نوش پيمبر

چنان نوشي به زهر آلوده کردند

جگر پر خون دلش پالوده کردند

ز زهرش چون جگر شد پاره پاره

ز غصه گشت خونين، سنگ خاره

دل خصمش نشد از خون جگر رنگ

ولي از درد او خون شد دل سنگ

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/