سحر بود…
سپاه سیاه و سپید
                    شب و روز
                             در پشت ، در پیش
صفوف سواران منظم
نه یک دانه کم
نه یک دانه پیش

سحر بود
      و در این میان خنجر شب
به پهلوی خورشید خورد
شفق زد…
زمین از تماشای این صحنه افسرد

سحر بود
زن و مرد و پیر و جوان میهمان
حرم جانِ جانِ جهان
حرم میزبان
صدای اذان با صدای گلوله یکی شد

سحر بود
سپاه شب و روز
            و پیکار دیگر…
و خورشید یکبار دیگر…

شاعر: حمیدرضا فاضلی