میلاد با سعادت و مسعود مجتبی علیه‌السلام

بر شیعیان، مبارک و فرخنده یاد، باد

از یمن مقدم حسن مجتبی علیه‌السلام رواست

گردد دل فسرده‌ی ما شاد شاد شاد!

آن حضرت از عطا و کرم دست باز داشت

در علم و حلم و عاطفه کوهی بزرگ بود

سیمای روشنش،

یادآور فضیلت و ایمان و جود بود

در طول زندگی

یک لحظه از حقیقت و تقوا جدا نگشت

یک شب بدون فکر یتیمان سحر نکرد

یک دم جدا ز یاد خدا بی‌خبر نزیست

بر او درود باد!

او در زمان فسق و ستم می‌زیست

بازار مکر و حیله و تزویر، گرم بود

در دوره‌ای که مسخ حقایق شیوع داشت

اندیشه‌ها فروخته می‌گردید

خود باختن

عقیده و ایمان فروختن

بوسه زدن به درگه ظالم رواج داشت

او با تلاش دایمی‌اش، با جهاد و صبر

اندیشه‌های پاک خدایی را

در عمق جان مردم آزاده می‌گذاشت

در زندگانیش،

افراشت پرچمی که ستمگر را،

هر جا و… هر زمان و… به هر راهی

در هر نقاب و پوشش و هر چهره

رسوای عام و خاص بگرداند،

با نام دین به ریشه‌ی دین تیشه می‌زدند

لیکن امام زنده و بیدار، مجتبی علیه‌السلام

با صلح خویش، پرده ابهام را زدود

صلح حسن، شکوه نبردی عظیم داشت

صلح حسن، تجلی اسلام زنده بود

صلح حسن، اساس قیام حسین [علیه‌السلام] بود

با صلح خویشتن،

بر چهره‌ی معاویه، برچسب ننگ زد

روباه کینه‌توز و دغل‌باز شام را

رسوا نمود و مفتضحش ساخت

عمری تلاش و کوشش کفتار پیر را

در راه کسب چهره و سیمای مذهبی

نقش بر آب کرد.

با صلح خویش، چهره‌ی منحوس ظلم را

روشن نمود و بر همه روشن ساخت

در خرمن فساد و ستم آتشی فکند

رسواگر فریب معاویه

بنیانگذار صدق و عدالت بود

در روزهای سخت که بر مسلمین گذشت

چون کوه استوار به پا می‌خاست

او جلوه‌ای ز نور خدایی بود

او همچو یک پدر

نسبت به بیوه‌ها و یتیمان عصر خویش

قلبی پر از محبت و مهر و علاقه داشت

در خانه‌اش یتیم، تو گویی که خانه‌زاد!

با سفره‌اش فقیر و تهیدست، آشنا

با این همه، یگانه‌ی دوران

که بر خصال زبده و زیبایش

درود فراوان.