ابوحنيفه مى گويد:

من خدمت حضرت صادق عليه السلام رسيدم تا چند مساءله بپرسم . گفتند:

حضرت خوابيده است . منتظر نشستم تا بيدار شود، در اين وقت پسر بچه پنج يا شش ساله اى را كه بسيار خوش سيما و باوقار و زيبا بود، ديدم ، پرسيدم :

اين پسر بچه كيست ؟

گفتند:

موسى بن جعفر عليه السلام است .

عرض كردم :

- فرزند رسول خدا! نظر شما درباره گناهان بندگان چيست و از كه سر مى زند؟

چهار زانو نشست و دست راست را روى دست چپش گذاشت و فرمود:

- ابوحنيفه ! سؤ ال كردى اكنون جوابش را بشنو! آن گاه كه شنيدى و ياد گرفتى عمل كن !

گناهان بندگان از سه حال خارج نيست :

1. يا خداوند به تنهايى اين گناهان را انجام مى دهد.

2. يا خدا و بنده هر دو انجام مى دهند.

3. يا فقط بنده انجام مى دهد.

اگر خداوند به تنهايى انجام مى دهد پس چرا بنده اش را كيفر مى دهد بر كارى كه انجام نداده است . با اين كه خداوند عادل و رحيم و حكيم است .

و اگر خدا و بنده هر دو با هم هستند،

چرا شريك قوى شريك ضعيف خود را مجازات مى كند در خصوص كارى كه خودش شركت داشته و كمكش نموده است .

سپس فرمود:

- ابوحنيفه آن دو صورت كه محال است .

ابوحنيفه : بلى ! صحيح است .

فرمود:

- بنابراين ، فقط يك صورت باقى مى ماند و آن اينكه بنده به تنهايى گناهان را انجام مى دهد و به تنهايى مسؤ ول اعمال خود مى باشد.(64)

64- بحار: ج 48، ص 175.