بدان ، كسى كه خويش را در سفاهت نگاه دارد، ظالم ترين و جفاكارترين مردم است به خويشتن . احياى نفوس از مرگ و نيستى جهل و بيدار نمودن آنها از خواب غفلت و بى خبرى و خارج كردنشان از ظلمات بهتور، از شؤ ون سفراى الهى و پيروان آنان است .

خداوند - علت كلمته - مى فرمايد: يا ايها الذين اامنوا استجيبوا لله و للرسول اذا دعاكم لما يحييكم ؛ (593)و حضرت وصى ، امام على بن ابى طالب عليه السلام ، آل محمد صلى الله عليه وآله را وصف فرموده كه : آنان حيات و زندگى علم و مرگ و نيستى جهلند.(594)و علم حياب ارواح است ؛ همان طور كه آب ، حيات اشباح است . آيات و روايان در اين مرصد اءسنى و مقصد اهلى به ترتيب و نظم خاصى در جوامع روايى و صحف علمى ، بيش ‍ از آن است كه به شمارش آيد.

عالم ، اگر قدر علم بداند، از طور الهى اش خارج نشده ، از زى روحانى اش ‍ بيرون نرود، پس او در راه عيساى روح الله عليه السلام است ؛ يعنى در حقيقت مشهد و مشربش عيسوى است ، چرا كه عمل صالحش ، احياى مردگان است به اذن الله تعالى .

خوشم مى آيد نقل كلام شيخ اكبر، در فص عيسوى از كتاب فصوص الحكم و نيز سخن علامه قيصرى ، در شرحش . شيخ مى گويد:

و اما احياى معنوى ، به علم است ؛ پس اين ، حيات الهيه ذاتيه نوريه است كه خداوند درباره اش گويد: او من كان ميتا فاحييناه و جعلنا له نورا يمشى به فى الناس .(595)بنابر اين ، هر كس كه نفسى مرده را به حيات علميه ، در مساءله اى خاص كه متعلق به علم الله باشد، حيات بخشد، او را زنده كردهاست ، و آن حيات ، براى او نورى خواهد بود كه به واسطه اش در ميان مردم يعنى در ميان اشكال و اشباهش در صورت راه برود.(596)