روزى ابراهيم خليل در كوه بيت المقدس به دنبال چراگاهى براى گوسفندانش مى گشت . مردى را ديد كه مشغول نماز است .

ابراهيم پرسيد:

بنده خدا! براى چه كسى نماز مى خوانى ؟

مرد پاسخ داد:

براى خداى آسمان .

ابراهيم : آيا از بستگان تو كسى مانده است ؟

مرد: نه !

- پس از كجا غذا تهيه مى كنى ؟

- در تابستان ميوه اين درخت را مى چينم و در زمستان مى خورم .

- خانه ات كجاست ؟

- به كوه اشاره كرد و گفت آنجاست .

- ممكن است مرا به منزلت ببرى امشب مهمان تو باشم ؟

- در جلوى راه من آبى است كه نمى توان از آن گذشت .

- تو چگونه مى گذرى ؟

- من از روى آب مى روم .

- دست مرا هم بگير شايد خداوند به من قدرت دهد تا از آب بگذرم . پيرمرد دست ابراهيم گرفت هر دو از آب گذشتند و به منزل آن مرد رسيدند. حضرت ابراهيم از او پرسيد:

كدام روز مهمترين روزهاست ؟

مرد عابد گفت :

روز قيامت كه خداوند پاداش اعمال مردم را در آن روز مى دهد.

ابراهيم : خوب است با هم دست به دعا برداريم و از خداوند بخواهيم ما را از شر آن روز نگهدارد.

مرد عابد: دعاى من چه اثرى دارد؟ به خدا سوگند! سى سال است به درگاه خداوند دعايى مى كنم ، هنوز هم مستجاب نشده است !

- مى خواهى بگويم چرا دعايت مستجاب نمى شود؟

- چرا؟ بفرماييد!

- خداوند بزرگ هنگامى كه بنده اى را دوست داشته باشد دعايش را دير اجابت مى كند تا بيشتر مناجات كند و بيشتر از او بخواهد و طلب كند. چون اين حالت را از بنده اش دوست دارد. اما بنده اى كه مورد لطف خدا نيست اگر چيزى درخواست كند، زود اجابت مى كند يا قلبش را از آن خواسته منصرف نموده نااميدش مى كند تا ديگر درخواست نكند. آنگاه پرسيد:

چه دعايى مى كردى ؟

عابد گفت :

سى سال پيش گله گوسفندى از اينجا گذشت ، جوانى زيبا كه گيسوان بلندى داشت گوسفندان را چوپانى مى كرد از او پرسيدم : اين گوسفندان از آن كيست ؟

گفت : از ابراهيم خليل الرحمان است . من آن روز گفتم :

پروردگارا! اگر در روى زمين خليل و دوستى دارى ، او را به من نشان بده .

ابراهيم فرمود:

پيرمرد! خداوند دعايت را اجابت كرده ، من همان ابراهيم خليل الرحمان هستم . آنگاه برخاسته يكديگر را به آغوش كشيدند. (110)

110- بحار: ج 12، ص 76.