امام علی علیه السلام فرموده است :

اهل گورستان همسایگانگی هستند که با هم اُنس نمی گیرند ، و دوستانی که بدیدن یکدیگر نمی روند ، نسبتهای آشنائی بینشان کهنه و سببهای برادری از آنها بریده شده است ، پس همگی با اینکه یکجا گرد آمده اند تنها و بیکسند ، و با اینکه دوستان بودند از هم دورند ، برای شب بامداد و برای روز شب نمی شناسند ، هر یک از شب و روز که در آن کوچ کرده اند برای ایشان همیشگی است ، سختیهای آن سرای را سختتر از آنچه می ترسیدند مشاهده کردند ، و آثار آن جهان (پاداش و کیفر) را بزرگتر از آنچه تصور می نمودند دیدند ، پس آن دو پایان زندگانی برای ایشان کشیده شده تا جای بازگشت (بهشت یا دوزخ) و در آن مدت منتهی درجۀ ترس (برای دوزخیان) و امیدواری (برای بهشتیان) هست پس اگر بعد از مرگ بزبان می آمدند نمی توانستند آنچه را بچشم دیده و دریافته اند بیان کنند .

نهج البلاغه باب 4 قسمتی از خطبه 212