چرا هفت حرف در سوره حمد نیست!!
“ث….ج….خ….ز….ش….ظ….ف “
قیصر روم برای یکی از خلفای بنی عباس,در ضمن
نامه ای نوشت:ما در کتاب انجیل دیده ایم که هرکس از روی حقیقت, سوره ای بخواند که خالی از هفت حرف باشد خداوند جسدش را بر اتش دوزخ حرام میکند و ان هفت حرف عبارتند از:
“ث….ج….خ….ز….ش….ظ….ف”
ما هر چه بررسی کردیم چنین سوره ای را درکتابهای تورات و انجیل و زبور نیافتیم.
ایا شما در کتاب اسمانی خود چنین سوره ای را
دیده اید؟!!
خلیفه عباسی دانشمندان را جمع کرد و این مساله را با انها در میان گذاشت.انها از جواب درماندند.
سرانجام این سوال را از امام هادی(ع)پرسیدند.
ان حضرت در پاسخ فرمودند:ان سوره,سوره حمد است که این حروف هفت گانه در ان نیست….
پرسیدند فلسفه نبودن این هفت حرف در
این سوره چیست؟!
فرمودند:
حرف"ث” اشاره به ثبور(هلاکت)…..
حرف"ج” اشاره به جحیم(نام یکی از درکات دوزخ)…..
حرف"خ” اشاره به خبیث(ناپاک)…..
حرف"ز” اشاره به زقّوم(غذای بسیار تلخ دوزخ)…..
حرف"ش” اشاره به شقاوت(بدبختی)…..
حرف"ظ” اشاره به ظلمت(تاریکی)…..
حرف"ف” اشاره به افت است….
خلیفه این پاسخ را برای قیصر روم نوشت.قیصر پس از دریافت نامه,بسیار خوشحال شد و به اسلام گروید و در حالیکه مسلمان بود از دنیا رفت…..

روزی از عارفی سوال شد چرا ما امام زمان را نمی بینیم؟

عارف گفت：لطفا برگردید و پشت به من بنشینید.شاگرد این کار را انجام داد .

آیا الان می توانید مرا ببینید؟

شاگرد عرض کرد خیر ، نمی توانم ببینم.

عارف فرمود：چرا نمی توانی من را ببینی؟

شاگرد گفت：چون پشت من به شماست.

عارف فرمود：حالا متوجه شدید چرا نمی توانید امام زمان را بینید ؟!

چون شما پشتتان به امام زمان است با گناهان و نافرمانی ها به امام زمان پشت کرده ایم و در عین حال تقاضای دیدار امام زمان را داریم!!!

أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج

❇️شیخ طوسى(رحمه الله) به سندش از امام صادق(علیه السلام) در تفسیر قول خداوند:
«وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً وَلا تَفَرَّقُوا»
(و همگى به ریسمان خدا (قرآن و هرگونه وسیله وحدت الهى) چنگ زنید، و پراکنده نشوید).
نقل کرده که فرموده اند:

«ما ریسمان خداییم.»

✅عیاشى از ابن یزید نقل کرده که از اباالحسن(علیه السلام) درباره آیه «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً» سؤال کردم؟
حضرت فرمود:
«على بن ابى طالب ریسمان محکم خداوند است.»
و نیز از جابر نقل کرده که امام باقر(علیه السلام) فرمود:
«آل محمّد هم حبل الله الّذی أمرنا بالاعتصام به، فقال: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِیعاً وَلا تَفَرَّقُوا»
«آل محمّد(علیهم السلام) همان ریسمان خداوند هستند که ما مأمور به چنگ زدن به آنان شده ایم.

خداوند متعال می فرماید:"و انان که توبه نکردند، ستمکارانند.”
پس از شناخت گناه است که “توبه” امکان پذیر می شود؛ و شناخت گناه به ان است که از سه سو در گناه بنگری:

1.هنگام گناه کردن از عصمت برکنار مانده ای.
2.هنگام گناه کردن ،شادمان شده ای.
3.بر جبران گناه پافشاری نکرده ای، در حالی که یقین داری خدای تعالی به تو می نگرد.

توبه سه شرط دارد:
1.پشیمانی.
2.پوزش خواهی.
3.جدایی از مردم.

حقیقت توبه سه چیز است:
1.بزرگ دانستن گناه.
2.توبه ی خود را پذیرفته ندانستن.
3.به دنبال یافتن عذر برای خطاهای مردمان بودن.

باطن حقیقت توبه سه چیز است:
1.توبه به انگیزه ی تقوا، نه برای عزیز شدن نزد دیگران.
2.به فراموشی سپردن گناه.
3.همواره از توبه ی خود توبه نمودن. زیرا در قران کریم همه به توبه فراخوانده شده اند.

توبه سه درجه دارد:
1.عوام بر این گمان اند که طاعت خدا را زیاد بجای اورده اند. از این رو:
-پرده پوشی و مهلت دهی خدای را منکرند.
-خود را صاحب حق بر خدا می دانند. چه گمان می کنند با توبه گناهانشان بخشیده شده و به دلیل حسناتشان باید حق تعالی ثوابشان دهد.
-خود را بی نیاز می انگارند.
بنابراین،عوام، باید از گمان فزونی طاعات توبه کنند.

2.مردمی که متوسط اند، گناه را کوچک می انگارند؛ و این عین گستاخی و سرکشی و بریدن از خداست. پس ایشان باید از اندک شمردن گناه توبه کنند.

3.و خواص باید از به هدر رفتن وقت توبه کنند. زیرا به هدر رفتن وقت انها را به وادی نقصان می اندازد و نور مراقبت را خاموش می کند و چشم دل انها را از مشاهده ی حق تیره و تار می سازد.

امام علی(علیه السلام)می فرماید: «شکر پروردگارت این است که دائماً ثنایش گویى، شکر کسى که بالاى دست تو است به این است که در پیروى از او صادق باشى، شکر هم ردیف آن است که مراتب اخوّت و برادری را به خوبى انجام دهى و شکر کسانى که زیر دست تو هستند به این است که از بخشش به آنها مضایقه نکنى». (غررالحکم و دررالکلم، ص۴۰۶)

شب یَلدا یا شب چلّهیکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است.در این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها درنیم‌کرهٔ شمالی، که مصادف با انقلاب زمستانیاست، گرامی داشته می‌شود.

یلدا به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرین روزپاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روززمستان) گفته می‌شود. خانواده‌های ایرانی در شب یلدا، معمولاً شامی فاخر و همچنین انواع میوه‌ها و رایج‌تر از همه هندوانه را مهیا و دور هم صرف می‌کنند. پس از صرف تناولات، قصه‌گویی پیرترها برای دیگر اعضای فامیل و همچنین فال‌گیری بادیوان حافظ رایج است.در لرستان به شب یَلدا (چله)، «شو اول قاره» (قاهاره) می‌گویند.

ریشه نام و دیگر واژه‌ها

«یلدا» برگرفته از واژهٔ سریانی ܝܠܕܐ به معنای «زایش» و «تولد» است.ابوریحان بیرونی از این جشن با نام «میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته‌است] در آثارالباقیهبیرونی، ص ۲۵۵، از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده‌است و در قانون مسعودینسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده، اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده شده است.

چلّه، دو موقعیت گاه‌شمارانه در طول یک سال خورشیدی با کارکردهای فرهنگ عامه، یکی در آغاز تابستان (تیرماه) و دیگری در آغاز زمستان (دی ماه)، هریک متشکل از دو بخش بزرگ (چهل روز) و کوچک (بیست روز) است. واژه چلّه برگرفته از چهل (معین، ذیل واژه) و مخفف «چهله» و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین (و نه الزاماً چهل روزه) است.

پیشینه

چله و جشن‌هایی که در این شب برگزار می‌شود، یک سنت باستانی است. مردم روزگاران دور و گذشته، که کشاورزی، بنیان زندگی آنان را تشکیل می‌داد و در طول سال با سپری شدن فصل‌ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند، بر اثر تجربه و گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.

آنان ملاحظه می‌کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می‌شود و در نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می‌توانستند استفاده کنند. این اعتقاد پدید آمد که نور و روشنایی و تابش خورشید نماد نیک و موافق بوده و با تاریکی و ظلمت شب در نبرد و کشمکش‌اند. مردم دوران باستان و از جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی - هند و اروپایی، دریافتند که کوتاه‌ترین روزها، آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از آن روزها به تدریج بلندتر و شب‌ها کوتاهتر می‌شوند، از همین رو آنرا شب زایش خورشید (مهر) نامیده و آنرا آغاز سال قرار دادند کریسمس مسیحیان نیز ریشه در همین اعتقاد دارد{مدرک}در دوران کهن فرهنگ اوستایی، سال با فصل سرد شروع می‌شد و در اوستا، واژه Sareda, Saredha «سَرِدَ» یا «سَرِذَ» که مفهوم «سال» را افاده می‌کند، خود به معنای «سرد» است و این به معنی بشارت پیروزی اورمزد بر اهریمن و روشنی بر تاریکی است.در برهان قاطع ذیل واژه «یلدا» چنین آمده است:

یلدا شب اول زمستان و شب آخر پاییز است که اول جَدی و آخر قوسباشد و آن درازترین شب‌هاست در تمام سال و در آن شب و یا نزدیک به آن شب، آفتاب به برج جدی تحویل می‌کند و گویند آن شب به‌غایت شوم و نامبارک می‌باشد و بعضی گفته‌اند شب یلدا یازدهم جدی است.

فرارسیدن نهم ربیع الاول و به امامت رسیدن

حضرت ولی عصر(صاحب الزمان (عج)) را

به پیشگاه پر نور و سرور خود ایشان

و تمامی رهروان و دوستداران آن امام عزیز

تبریک و تهنیت عرض می نمایم

وبرای ایشان سلامتی و فرج هر چه زودتر را

از خداوند منان خواستارم (الهی امین)

همه جا بروم به بهانه تو
که مگر برسم در خانه تو
که تو مولای من مجنونی
همه هست منو همه هستی من
نشوم به جز از تو گدای کسی
به ولای تو من نکشم نفسی
دل خود زده ام گره بر در تو
چه شود برسم در محضر تو

اَللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَالْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِالسّاعَةِوَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَليلاًوَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَكَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

این عید بزرگ بر عاشقان حضرتش مبارک.

امام حسن عسکری سلام الله عليه :

شيعَةُ عَلِيٍّ عليه السلام هُمُ الَّذينَ يُؤثِرونَ إخوانَهُم عَلى‏ أنفُسِهِم ولَو كانَ بِهِم خَصاصَةٌ؛

شيعيان على عليه السلام، آن كسانى‌‏اند كه برادرانشان را بر خودشان مقدّم مى‏‌دارند، هرچند در خود آنها نيازى ضرورى باشد.

تفسیر امام حسن عسکری(ع)، ص 319؛ ميزان الحكمة: ج‏1 ص22

شد عزای باب مظلومت بیا یابن الحسن

جان به قربان تو ای صاحب عزا یابن الحسن

عسگری مسموم شد از زهر بیداد و ستم

کز غمش سوزد دل اهل ولا یا بن الحسن

در عزای عسگری آید زنای اهل دل

صد فغان همراه با شور ونوا یابن الحسن

آب شد شمع وجودش زاتش زهر ستم

خاک غم بر سر کنم زین ماجرا یابن الحسن

در جوانی رفت از دنیا امام عسگری

شد کویر دل از این غم شعله زا یابن الحسن

این مصیبت را زسوز سینه و با اشک وآه

تسلیت گوئیم امشب بر شما یابن الحسن

گاه از هجران جانسوز تو سوزم همچو شمع

گاه از فقدان آن نور هدی یابن الحسن

دست رد بر سینه ام امشب مزن زیرا که من

با محبان تو هستم آشنا یابن الحسن

آجـــــــــــــرک الــــــلــــــــه یــــا صــــــاحـــــب الـــــــزمـــــــــان