خداوند متعال می فرماید:"و انان که توبه نکردند، ستمکارانند.”
پس از شناخت گناه است که “توبه” امکان پذیر می شود؛ و شناخت گناه به ان است که از سه سو در گناه بنگری:

1.هنگام گناه کردن از عصمت برکنار مانده ای.
2.هنگام گناه کردن ،شادمان شده ای.
3.بر جبران گناه پافشاری نکرده ای، در حالی که یقین داری خدای تعالی به تو می نگرد.

توبه سه شرط دارد:
1.پشیمانی.
2.پوزش خواهی.
3.جدایی از مردم.

حقیقت توبه سه چیز است:
1.بزرگ دانستن گناه.
2.توبه ی خود را پذیرفته ندانستن.
3.به دنبال یافتن عذر برای خطاهای مردمان بودن.

باطن حقیقت توبه سه چیز است:
1.توبه به انگیزه ی تقوا، نه برای عزیز شدن نزد دیگران.
2.به فراموشی سپردن گناه.
3.همواره از توبه ی خود توبه نمودن. زیرا در قران کریم همه به توبه فراخوانده شده اند.

توبه سه درجه دارد:
1.عوام بر این گمان اند که طاعت خدا را زیاد بجای اورده اند. از این رو:
-پرده پوشی و مهلت دهی خدای را منکرند.
-خود را صاحب حق بر خدا می دانند. چه گمان می کنند با توبه گناهانشان بخشیده شده و به دلیل حسناتشان باید حق تعالی ثوابشان دهد.
-خود را بی نیاز می انگارند.
بنابراین،عوام، باید از گمان فزونی طاعات توبه کنند.

2.مردمی که متوسط اند، گناه را کوچک می انگارند؛ و این عین گستاخی و سرکشی و بریدن از خداست. پس ایشان باید از اندک شمردن گناه توبه کنند.

3.و خواص باید از به هدر رفتن وقت توبه کنند. زیرا به هدر رفتن وقت انها را به وادی نقصان می اندازد و نور مراقبت را خاموش می کند و چشم دل انها را از مشاهده ی حق تیره و تار می سازد.