چرا قیام امام حسین(ع) پایدار مانده است؟

همه ی ما معتقدیم که قیام امام حسین (ع) پایدار ترین و جاودانه ترین  قیامی است که تا به حال جهان به خود دیده است که بعد از گذشت هزار و چهارصد سال هنوز که هنوز است آن شور  وانگیزه ی خود را از دست نداده است و مردم به عزاداری مشغول می شوند و برای آن حضرت مراسم عزاداری وسینه زنی به راه می اندازند اما سوالی این جا مطرح می شود که چرا جنگهایی مثل جنگ بدر که در آن جگر حمزه را از سینه اش در آوردند و یا جنگهای خونین دیگر که درآن جنگها بسیاری از مردم کشته شده اند این این چنین  جاودانگی نداشته اند ؟

آنچه ما شنیده ایم این است که حرکت سیدالشهدا(ع) برای مبارزه با ظلم، دفاع از شرف و ناموس و دفاع از اهداف و ایمانش بود و اگر همین مقدار را هم درست درک کنیم، تاحد زیادی به اهمیت این حرکت پی می بریم؛ ولی اینها قدم های اولیه در این راه است. ارزش کار سیدالشهدا(ع) با هیچ کار دیگری در عالم قابل مقایسه نیست. هر چند دفاع از آب و خاک و شرف و ناموس بسیار مقدس است و کسی که در راه دفاع از آنها کشته شود ثواب شهید را دارد؛ اما این انگیزه ها کجا و انگیزه سیدالشهدا(ع) در کربلا کجا؟ او انگیزه ای بسیار والاتر از اینها داشت. ما زمانی می توانیم ارزش واقعی کار حسین(ع) را دریابیم که اهمیت و ارزش دین را به درستی درک کنیم؛ ولی ارزش گذاری ما برای دین هم به اندازه فهم خودمان است و رفتار ما نشان می دهد که چه میزان برای دین ارزش قائلیم. کسانی معرفتی صحیح از ارزش دین دارند که حتی کوچک ترین احکام دین را رعایت می کنند. امام حسین(ع) آن چنان ارزشی برای دین قائل بود که کسی مثل فرزند برومندش، علی اکبر و برادر بزرگوارش اباالفضل العباس(ع) را در راه آن فدا کرد؛ شخصیت هایی بی نظیر، با فضیلت و کمال که بعد از ائمه معصومین(ع)

همتایی برایشان نمی توان یافت. کسی حاضر باشد چنین کسانی را پیش چشمش به نامردی و ناجوانمردی به شهادت برسانند! این فداکاری برای این است که سیدالشهداء(ع) ارزش واقعی دین را می داند و چنان ارزشی برای دین خدا قائل است که حاضر است حتی کسانی مثل علی اکبر و ابوالفضل(ع) و عزیزان دیگری که در عالم بی نظیر بودند، فدا شوند تا دین بماند.
حال چه کسی از یک به هزارحا ظر است که  خود و عزیزان خود را فدای دین  کند تا دین بر جا بماند  حال ما که خود را شیعه ی می دانیم این چنین  خود را فدای دین می کنیم تا  دین اسلام که کامل ترین دین هاست باقی بماند ؟  

ما که بر سر خوان بی کران حسینی نشسته ایم باید اول سعی کنیم معرفت مان و عشق مان را به حسین(ع) زیاد کنیم و بعد سعی کنیم تا جایی که می توانیم و استعداد و ظرفیتش را داریم شباهتمان را به امام حسین(ع) زیاد کنیم.