پاداشی که بعد از مرگ هم ادامه دارد
ممکن است آثارى از انسان باقى بماند که برکات یا عواقب سوء آن تا سال‌هاى متمادى و حتى تا دامنه قیامت به او برسد.
برخی اعمال نتایجی دارند که نه تنها تا پایان عمر بلکه تا قیامت نیز همراه با آن فرد است. حجت‌الاسلام مکارم شیرازی در جلد ۲۶ تفسیر نمونه ذیل آیات ۶ تا ۱۲ سوره مبارکه «انفطار» به آثاری که از انسان باقی می‌ماند، اشاره کرده است که در ادامه می‌خوانیم؛ ممکن است آثارى از انسان باقى بماند که برکات یا عواقب سوء آن تا سال‌هاى متمادى و حتى تا دامنه قیامت به او برسد.

چنان که در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى‌خوانیم:

لَیْسَ یَتْبَعُ الرَّجُلَ بَعْدَ مَوْتِهِ مِنَ الْاَجْرِ إِلاّ ثَلاثُ خِصال: صَدَقَةٌ أَجْراهَا فِی حَیاتِهِ، فَهِیَ تَجْرِی بَعْدَ مَوْتِهِ، وَ سُنَّةُ هُدىً سَنَّها، فَهِیَ تُعْمَلُ بِها بَعْدَ مَوْتِهِ، وَ وَلَدٌ صالِحٌ یَسْتَغْفِرُ لَهُ:
«بعد از مرگ انسان پرونده اعمال او بسته مى‌شود، و اجر و پاداشى به او نمى‌رسد مگر از سه طریق: بناها و اشیاء مفیدى که براى استفاده مردم از خود به یادگار گذارده، و بعد از او جریان خود را طى مى‌کند، و سنت هدایتگرى که آن را به وجود آورده، و بعد از مرگ او به آن عمل مى‌شود، و فرزند صالحى که براى او استغفار مى‌کند».

در روایت دیگرى، این امور ۶ چیز شمرده شده که به حال مؤمنان بعد از موتشان مفید است:فرزند صالح، قرآنى که آن را تلاوت مى‌کند، چاهى که حفر کرده، درختى که غرس نموده، تهیه آب، و سنت حسنه‌اى که بعد از او باقى مى‌ماند و مورد توجه قرار مى گیرد.

در بعضى از روایات، روى علم و دانشى که از انسان در میان مردم نیز مى‌ماند تکیه شده است. مخصوصاً در مورد سنت نیک و بد، روایات متعددى داریم که به مردم هشدار مى‌دهد، مراقب باشند که بر اثر اعمال آنها چگونه سنتى در میان مردم باقى مى‌ماند.

مرحوم «طبرسى» در ذیل آیات مورد بحث، حدیثى به این مضمون نقل مى‌کند که: روزى شخصى در محضر پیامبر(صلى الله علیه وآله) برخاست و از مردم تقاضاى کمک کرد، همگى خاموش شدند، در این موقع یکى از اصحاب چیزى به سائل داد، بقیه نیز از او پیروى کرده و به مرد فقیر کمک مى‌کردند، پیغمبر(صلى الله علیه وآله)فرمود: مَنِ اسْتَنَّ خَیْراً فَاسْتُنَّ بِهِ فَلَهُ أَجْرُهُ، وَ مِثْلُ أُجُورِ مَنِ اتَّبَعَهُ، غَیْرَ مُنْتَقَص مِنْ أُجُورِهِمْ، وَ مَنِ اسْتَنَّ شَرّاً فَاسْتُنَّ بِهِ فَعَلَیْهِ وِزْرُهُ، وَ مِثْلُ أَوْزارِ مَنِ اتَّبَعَهُ غَیْرَ مُنْتَقَص مِنْ أَوْزارِهِمْ: «کسى که سنت نیکى بگذارد و دیگران به او اقتدا کنند پاداش خود را دارد، و همانند پاداش کسانى که از او پیروى کرده‌اند، بى‌آن که از اجر آنها کاسته شود، و کسى که سنت بدى بگذارد و از آن پیروى کنند، گناه خود را دارد و همانند گناهان کسانى که از او پیروى کرده‌اند، بى‌آن که از گناهان آنها چیزى کاسته شود»، در اینجا بود که «حذیفه» یکى از یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله) آیه «عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ» را تلاوت کرد.

امیر مؤمنان على(علیه السلام) نیز مى‌فرماید: فَکَیْفَ بِکُمْ لَوْ تَناهَتْ بِکُمُ الْاُمُورُ وَ بُعْثِرَتِ الْقُبُورُ هُنالِکَ تَبْلُوا کُلُّ نَفْس ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَى اللّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقُّ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ:«چگونه خواهید بود آنگاه که همه امور پایان پذیرد، قبرها زیر و رو شود، و همه شما در عرصه محشر حاضر شوید، آنجا است که هر کس هر عملى را قبلاً انجام داده مى‌آزماید، و همگى به سوى خداوند که مولا و سرپرست حقیقى آنها است باز مى‌گردند، و کسانى را که به دروغ همتاى او قرار دادند از خاطر آنها مى‌رود».

این آیات و روایات، ابعاد مسئولیت انسان را در برابر اعمالش از دیدگاه اسلام منعکس مى‌کند و نشان مى‌دهد: تا چه حد هر انسانى در مقابل اعمال خویش مسئول است، تا آنجا که ممکن است بعد از گذشتن هزاران سال آثارش براى او پاداشى نیک بیافریند، یا وزر و لعن و گناه به بار آورد.

منبع: iqna.ir