رفت دى و باغ پر ز نقش و نگار است

نقش و نگارش به چشم من همه خار است

پيش من اين نوبهار ناخوش و زشت است

در نظر تو اگر خجسته بهار است

تا كى گوئى ز سعى ابر بهارى

لؤ لؤ لالا به فرق لاله نثار است

زلف بنفشه به طبع پر خم و تاب است

ديده نرگس به خويش پر ز خمار است

همچو زنى حامله است ابر خروشان

كز پى زادن همى بناله زار است

زن چون بزايد بگرد بچه بگردد

اين برود زود چون گذاشته بار است

اين همه تشبيه و استعاره چه لازم

زآنش غفلت بسرت اگر نه بخار است

پيش تو گر بابر است نخل زمانه

در نظر من بسان بيد و چنار است

خار شمار آنچه پايدار نباشد

پس گل بى خار آن نگارنگار است

گر كه گلش خوانده ام مگير تو بر من

عالم الفاظ تنگ و تيره و تار است

زيب جهان عاريه است ، عاريتى زيب

زشت بود گر يكى است يا كه هزار است

دهر زنى زانيه است سخت سيه روى

يك به رنگ مشاطه سرخ عذار است

دارد با ديگران اشاره نهانى

با تو به ظاهر اگر به بوس و كنار است

چون تو بسى كشته است و كشتن مردان

اين زن بدكاره را طبيعت و كار است

دوست مدارش كه هوشمند نجويد

دوستى آنكه دشمنيش شعار است

رنجه ز نيك و بد جهان مشو نجويد

دوستى آنكه دشمنيش شعار است

دور زمان را غم تو نيست چه داند

حالت وامانده را كسى كه سوار است

دشمن تو نفس تست از ره تحقيق

هيچ كس از شر او خلاص نيار است

بر تو بود حكمران و قاهر و پيشش

عقل و طاعت گزين و غاشيه دار است

غير اطاعت دگر چه حيله سگالد

آنكه به چنگال شير شرزه شكار است

نفس تو ديو است و بسمله است شريعت

بسمله مر ديو را زمام و مهار است

اصل شريعت مديح فاطمه ميدان

آن كه شفيعه گناه روز شمار است

جفت على (ع )مام سيدين و نبى باب

بيشتر از اين دگر چه عز و فخار است

باغ نبى (ص )راست مر درخت برومند

طرفه درختى كز اولياش ثمار است

بار خداوندى و درخت خدائى

گر كه انا الله زند نه عيب و عوار است

فاطمه (س ) در حق فنا و هر كه چنين است

مر صفت ايزدش شعار و دثار است

رتبت صديقه زانكه دخت رسولست

خجلت مردان و انبياى كبار است

مريم و هاجر براى خدمت و طاعت

همچو جواريش بر يمين و يسار است

مهرش حصنى مصون ز هول قيامت

علم و عمل راه آن ستوده حصار است

تا كه مرا از مديح مير غرور است

تا كه مرا از كلام بيهده عار است

باد مرا از غرور و حرص رهائى

كاين دو صفت مايه هلاك و دمار است

تنبيه : سر تصدير قصيده در مدح حضرت عصمه الله الكبرى فاطمه (س ) به توجع ، بر ارباب ولايت و اصحاب درايت مخفى نيست .(277)

اى عزيز !بدان كه محمد و على و فاطمه و حسن و حسين (صلوات الله و سلامه عليهم )نوزده حرف اند، و بعد از اسقاط مكررات دوازده حرف مى ماند. و در اين ترتيب اسماى شريف ، فاطمه در ميان به عدد پنج است ، و هر يك از دو جانب او سه و چهار، و مجموع آنان پنج است .(276)

در علل الشرايع به استادش از عيسى بن زيد بن على عليه السلام روايت كرده است كه گفت : از ابو عبدالله امام صادق عليه السلام شنيدم كه : فاطمه (س ) بدين علت محدثه ناميده شده است كه ملائكه از آسمان فرود مى آمدند و او را ندا مى كردند، چنانكه مريم فرزند عمران را ندا مى كردند، پس مى گفتند: اى فاطمه !خداوند تو را برگزيد و پاكت گردانيد و تو را بر همه زنان عالميان برترى داد. اى فاطمه !پروردگارت را فرمان بردار باش ، و سجده كن و با ركوع كنندگان ركوع كن . و ملائكه را حديث مى كرد و ملائكه از را حديث مى كردند. با ملائكه سخن مى گفت و ملائكه با او سخن مى گفتند - پس در شبى به ملائكه گفت : آيا مريم دختر عمران برتر از همه زنان عالميان نيست ؟

ملائكه گفتند: همانا كه مريم سيده زنان عالم خودش بوده است ، و خداوند عز و جل تو را سيده نساء عالم خودت و عالم مريم و سيده نساء اولين و آخرين گردانيده است .(275)

فاطمه - صلوات الله عليها - ليله القدر بود، و ليله القدر داراى مراتبى است ، چنانكه همه حقايق وجودى چنين اند، هر مرتبه ذاتى رقيقه عالى آن است و مرتبه عالى ، حقيقت رقيقه مرتبه ذاتى است . خداى سبحان فرمود: شما نشئه نخستين را فهميديد، پس چرا متذكر نمى گرديد.و در روايت رضوى چنين آمد: خردمندان دانستند كه حقايق عالم ماوراى اين نشئه جز از طريق حقايق اينجا شناخته نمى شوند.(274)

همانگونه كه دره توحيد و وديعه مصطفى فاطمه (س ) ليله القدر و يوم الله بود، كون جامع و صاحب قلب نيز بود؛ زيرا هر انسان كاملى چنين است . در صورتى انسان صاحت قلب مى شود كه غيب بر او تجلى نمايد و سر بر وى كشف شود و حقيقت امر بر او ظهور نمايد و به انوار الهى متحقق شود و در اطوار ربوبى متقلب گردد؛ زيرا مرتبه قلبى ولادت دوم است كه در كلام نبى الله عيسى روح الله عليه السلام بدان اشاره شده است كه : به ملكوت آسمانها و زمين راه نمى يابد، آن كس كه تولد دوباره نداشته باشد.(273)

انگيزه من بر تدوين اين صحيفه مكرمه به القائى سبوحى بود كه روزى يكى از شاگردان ما شد، وى كه حائز منقبت علم و عمل است به هنگامى كه تدريس ما تاب فصوص الحكم شيخ اكبر را به فص عيسوى رسيد در يك توجه روحانى عنوان اين صحيفه نورى به اين عبارت فص حكمه عصمتيه فى كلمه فاطميه از قلبش بر زبانش جارى شد از اين عنوان خيلى خوشم آمد؛ در روح من دميده شد كه در بيان آن به مطالبى كه القاء كرديم و آن را به شما هديه كرديم در بيان اين فص بنگاريم . و اين را تتمه فصول الحكم قرار داديم ذالك العزير العليم .

متمسك به دامن ولايت اصحاب كساء حسن بن عبدالله و فاطمه طبرى آملى مشهور به حسن زاده آملى .

مريم را ذكرياى پيغمبر ضامن مصالح او گرديد و او را پرورانده است و فاطمه را اشرف انبياء محمد صلى الله عليه وآله و مادر او خديجه كبرى است كه اولين زنى بوده است كه ايمان آورده است .

و در نهج آمده است يك خانه آن روز در اسلام گرد نيامده است جز رسول الله و خديجه ، و من سومى آنها بوده ام . و خداى بى نياز بى نياز كننده - پيامبر را به مال خديجه حبيبه خدا و رسول ، توانگر گردانيد چنان كه كريمه و وجدك عائلا فاغنى تو را بدان ارشاد مى نمايد.(272)

بخش هفتم : فضائل حضرت زهرا در كلام استاد

خاصه و عامه روايت كرده اند كه :

اين سخن حق تعالى نيكان از كاسه اى كه ممزوج با كافور است مى نوشند

تا اين سخن حق … و از تلاش شما سپاسگزارى مى شوددر حق على و فاطمه و حسن و حسين و كنيز ايشان به نام فضه نازا شده است . پس حق سبحان درباره ايشان فرمود: و پروردگارشان شراب پاكيزه به ايشان نوشانيد. امام جعفر بن محمد با اين سخن قويم اين آيه را تفسير فرمود كه : مرا آن است كه آن شراب ايشان را از هر چيز جز خدا تطهير مى كند؛ زيرا جز خدا هيچ كس از تدنس و آلودگى به كائنات پاك و طاهر نيست .پس به شاءن غايت حركت ايجادى و وجودى و معدن حكمت فاطمه فرزند رسول الله - صلوات الله عليها -نظر كن ( كه در معرفت به توحيد صمدى چه قدر بلند مرتبه است )؟ !، پس بخوان و بالا برو.(271)

اشارتى كه به جلالت قدر وديعه رسول الله و اعظم منزلت دره توحيد فاطمه بتول نموده ايم ، نمونه اى از عظمت آن جناب و بارقه اى از ملكوت آن حضرت است كثرت اسماى نيكوى آن بزرگوار و فراوانى القاب والاى او كه در جوامع روائى و در صحف منتشره از قديم آمده است بر عظمت قدر و فخامت شاءن او دلالت دارد.(270)

در تفسير مجمع البيان از امين الاسلام طبرسى به نقل از سلمان فارسى و سعيد بن جبير و سفيان ثورى چنين آمده است : دو درياى مزبور در آيه شريفه ، على و فاطمه اند و برزخ محمد صلى الله عليه وآله و لؤ لؤ و مرجان حسن و حسين اند.(269)