رفت دى و باغ پر ز نقش و نگار است

نقش و نگارش به چشم من همه خار است

پيش من اين نوبهار ناخوش و زشت است

در نظر تو اگر خجسته بهار است

تا كى گوئى ز سعى ابر بهارى

لؤ لؤ لالا به فرق لاله نثار است

زلف بنفشه به طبع پر خم و تاب است

ديده نرگس به خويش پر ز خمار است

همچو زنى حامله است ابر خروشان

كز پى زادن همى بناله زار است

زن چون بزايد بگرد بچه بگردد

اين برود زود چون گذاشته بار است

اين همه تشبيه و استعاره چه لازم

زآنش غفلت بسرت اگر نه بخار است

پيش تو گر بابر است نخل زمانه

در نظر من بسان بيد و چنار است

خار شمار آنچه پايدار نباشد

پس گل بى خار آن نگارنگار است

گر كه گلش خوانده ام مگير تو بر من

عالم الفاظ تنگ و تيره و تار است

زيب جهان عاريه است ، عاريتى زيب

زشت بود گر يكى است يا كه هزار است

دهر زنى زانيه است سخت سيه روى

يك به رنگ مشاطه سرخ عذار است

دارد با ديگران اشاره نهانى

با تو به ظاهر اگر به بوس و كنار است

چون تو بسى كشته است و كشتن مردان

اين زن بدكاره را طبيعت و كار است

دوست مدارش كه هوشمند نجويد

دوستى آنكه دشمنيش شعار است

رنجه ز نيك و بد جهان مشو نجويد

دوستى آنكه دشمنيش شعار است

دور زمان را غم تو نيست چه داند

حالت وامانده را كسى كه سوار است

دشمن تو نفس تست از ره تحقيق

هيچ كس از شر او خلاص نيار است

بر تو بود حكمران و قاهر و پيشش

عقل و طاعت گزين و غاشيه دار است

غير اطاعت دگر چه حيله سگالد

آنكه به چنگال شير شرزه شكار است

نفس تو ديو است و بسمله است شريعت

بسمله مر ديو را زمام و مهار است

اصل شريعت مديح فاطمه ميدان

آن كه شفيعه گناه روز شمار است

جفت على (ع )مام سيدين و نبى باب

بيشتر از اين دگر چه عز و فخار است

باغ نبى (ص )راست مر درخت برومند

طرفه درختى كز اولياش ثمار است

بار خداوندى و درخت خدائى

گر كه انا الله زند نه عيب و عوار است

فاطمه (س ) در حق فنا و هر كه چنين است

مر صفت ايزدش شعار و دثار است

رتبت صديقه زانكه دخت رسولست

خجلت مردان و انبياى كبار است

مريم و هاجر براى خدمت و طاعت

همچو جواريش بر يمين و يسار است

مهرش حصنى مصون ز هول قيامت

علم و عمل راه آن ستوده حصار است

تا كه مرا از مديح مير غرور است

تا كه مرا از كلام بيهده عار است

باد مرا از غرور و حرص رهائى

كاين دو صفت مايه هلاك و دمار است

تنبيه : سر تصدير قصيده در مدح حضرت عصمه الله الكبرى فاطمه (س ) به توجع ، بر ارباب ولايت و اصحاب درايت مخفى نيست .(277)