صلوات بر حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام

صلوات بر حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام

«اللهم صل علی الحسین بن سید النبیین و وصی امیر المومنین

السلام علیک یا بن رسول الله السلام علیک یابن سید الوصیین

اشهد انک یابن امیرالمومنین امین الله و ابن امینه عشت مظلوما و

مضیت شهیدا و اشهد انک الامام الزکی الهادی المهدی

اللهم صل علیه و بلغ روحه و جسده عنی فی هذه الساعة افضل التحیّه و السلام.»

منبع: http://portal.anhar.ir/node/1106/?ref=sbttl#gsc.tab=0

ميلاد مسعود امام حسن مجتبي ( ع )

اي دل بيا که روي به سوي خدا کنيم

توفيق بندگي طلب از کبريا کنيم

کبر و ريا ترا کند از کبريا جدا

پرهيز از دو رويي و کبر و ريا کنيم

ما را رسد به دامن پروردگار دست

گر دامن هوا و هوس را رها کنيم

افتد فروغ دوست در آيينه ضمير

آيينه پاک اگر ز غبار هوا کنيم

خواهي اگر که دوست به عهدش وفا کند

بايد به عهد خويشتن اول وفا کنيم

گردد دل شکسته ما حاجتش روا

گر حاجت شکسته دلان را روا کنيم

برخيز تا که خفته دلان را چو مرغ شب

با نغمه محبت خود آشنا کنيم

ماه خدا رسيد ، که در چشمه خلوص

خود را غريق رحمت بي انتها کنيم

ماه خدا رسيد ، که با صيقل صفا

آيينه مکدر دل با صفا کنيم

ماه خدا رسيد ، که انفاق و بذل مال

بر مردم شکسته دل بينوا کنيم

ماه خدا رسيد ، که با اشک انفعال

پاکيزه لوح خويش زجرم و خطا کنيم

ماه خدا رسيد ، که بر آستان حق

ابراز بندگي چو شه اوليا کنيم

ميلاد مجتبي است بيا تا به خرمي

امشب بساط جشن ولادت بپا کنيم

جشني خجسته از پي خشنودي حسن

بر پا در آستان شه دين رضا کنيم

ماهي ز بام حسن بر آمد که تا نظر

حق را بر آن جمال حقيقت نما کنيم

آمد حسن که کسب کمالات و سروري

زان مظهر فصاحت و صبر و سخا کنيم

آمد حسن که درک فيوضات معنوي

زان چشمه فضيلت و فيض و عطا کنيم

حسن حسن چگونه ستاييم ، کي توان

در اين مقام حق سخن را ادا کنيم

دل را سوي مدينه فرستيم باادب

اول سلام بر حرم مصطفي کنيم

در آستان فاطمه خرم مشام جان

زان بوستان عصمت و زهد و حيا کنيم

زان پس کنيم روي به ويرانه ( بقيع )

دوم سلام بر حسن مجتبي کنيم

روشن کنيم شمع در آن وادي خموش

پروانهوار در قدمش جان فدا کنيم

سوم سلام را به مه آسمان زهد

( سجاد ) نور چشم شه کربلا کنيم

چارم سلام را به گل بوستان فضل

بر ( باقرالعلوم ) ولي خدا کنيم

پنجم سلام بر ششمين پيشواي حق

بر ( صادق الامه ) مهين پيشوا کنيم

تقديم خاک پاک حسن امشب اي ( رسا)

درهاي شاهوار ز طبع رسا کنيم

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

ميلاد حسن بن علي ( ع )

سبزه اندر سبزه بيني ارغوان در ارغوان

لاله اندر لاله بيني ياسمن در ياسمن

ساحت بستان ز فر سبزه شد باغ بهشت

دامن صحرا از بوي نافه شد رشک ختن

نقش گل را آن چنان آراست نقاش بهار

کز شگفتي ماندت انگشت حيرت در دهن

از شميمي خاک گردد مشکبيز و مشک بار

وز نسيمي آب گردد موج خيز و موج زن

سبزه پرچم بر فرازد صبحدم در باغ و راغ

لاله آتش بر فروزد شامگاهان در دمن

گل شد از لطف نسيم و دولت ابر بهار

شاهدي شيرين شمايل دلبري سيمين بدن

دشت و صحرا در لطافت تالي باغ بهشت

باغ و بستان در طراوت رشک فردوس عدن

در شب مهتاب بيني بر لب آب روان

عاشقان را بزم عيش و شاعران را انجمن

نونهالان چمن را دايه ابر بهار

گه ز رخ شويد غبار و گه بنوشاند لبن

تا کند بلبل دل گل را اسير دام عشق

گه ز شيرين خواندنش افسانه گاه از کوهکن

وه چه خوش بشکفته در گلزار زهرا نوگلي

کز طراوت گشته رويش رشک گلهاي چمن

ديده از نور جمالش روشني يابد چو دل

بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من

بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمهاي

در ثناي خسرو خوبان امام ممتحن

از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام

چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن

ميوه بستان زهرا نور چشم مصطفي ( ص )

پاره قلب علي بن ابيطالب حسن

در محيط علم و دانش آفتابي تابناک

بر سپهر حلم و بخشش کوکبي پرتو فکن

شد عيان از چهره تابان او نور خدا

شد جوان از چشمه احسان او چرخ کهن

چون دمد صبح وصالش دل شود دار السرور

چون رسد شام فراقش جان شود بيت الحزن

سينه از نور فضايل روشني بخش جهان

چهره در حسن شمايل رشک خوبان زمن

بر حصار حلم او شد پايه دين استوار

محکم از ايمان او شرع نبي موتمن

پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفي

تا براندازد لواي کفر و آشوب و فتن

آستان مجتبي را کرد اگر دشمن خراب

کي تواند بر سليمان چيره گردد اهرمن

نور جاويدان او بر جان ما بخشد فروغ

عشق روزافزون او در قلب ما دارد وطن

منبع فيض و عطاي کبرياي ذوالجلال

مظهر ذات و صفات کردگار ذوالمنن

تن مپرور جز به مهر خاندان حق ( رسا )

تا ز دل شويد غبار رنج و اندوه و محن

وه چه خوش دارد تماشا امشب از لطف رضا

جشن ميلاد حسن در آستان بوالحسن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

فرخنده ميلاد اوّلين سبط فروزنده

موكب باد صبا بگذشت از طرف چمن
تا چمن را پرنيانِ سبز پوشاند به تن
سبزه اندر سبزه بينى ، ارغوان در ارغوان
لاله اندر لاله بينى ، ياسمن در ياسمن
ساحت بستان ز فرّ سبزه شد باغ بهشت
دامن صحرا ز بوى نافه شد رشك ختن
نقش گل را آن چنان آراست نقّاش بهار
كز شگفتى ماندت انگشت حيرت در دهن
وه چه خوش بشكفته در گلزار زهرا نوگلى
كز طراوت گشته رويش رشك گلهاى چمن
ديده از نور جمالش روشنى يابد چو دل
بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من
بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمه اى
در ثناى خسرو خوبان ، امام ممتَحن
از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام
چهره ماه حسن تابيده با وجه حسن
ميوه بستان زهراء نور چشم مصطفى
پاره قلب علىّ بن ابى طالب ، حسن
در محيط علم و دانش آفتابى تابناك
بر سپهر حلم و بخشش كوكبى پرتو فكن
پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفى
تا براندازد لواى كفر و آشوب و فتن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

در ولادت امام حسن مجتبي ( ع )

تا چمن از فر فروردين به خود زيور گرفت

عالم فرتوت دور زندگي از سر گرفت

در چمن مشاطه نوروز با سعي نسيم

شاهد گل را نقاب از چهره احمر گرفت

از دم عيساي ابر احيا شدند اموات باغ

نو عروس گل چو خود را در زر و زيور گرفت

پا به اورنگ شقايق باز بنهاد ارغوان

جا در آغوش صنوبر باز نيلوفر گرفت

ساقيان بر دست ميگيرند ساغر را ولي

لاله ساغر را به بستان از طرب بر سر گرفت

مست در مستي نگيرد دست مست ديگري

العجب نسرين به مستي دست سيسنبر گرفت

فرودين بسيار ديدم من نه اين سان فرودين

آري اين چشمه سر از سر چشمه ديگر گرفت

حبذا عيد آن که از فيضش جلالت رخ نمود

مرحبا عيد آن که از يمنش سعادت در گرفت

آفتابي سر زد از دامان زهراي بتول

آن که نور از پرتو او خسرو خاور گرفت

سبط اول ، حجت دوم ، ولي بن ولي

آن که عرش کبريا از حضرتش لنگر گرفت

اي خديوي کز وجودت هر وجودي از ازل

هوش در سر تاب در تن روح در پيکر گرفت

از شعاع مهر رخسار تو از شرمندگي

آفتاب از چرخ بر سر نيلگون معجر گرفت

خاک در گاه تو را نازم که با يک جلوهاش

بو ز مشک و رنگ از گل عطر از عنبر گرفت

خنگ رويين سم تو در پويه و رفتار خود

ساله ز ابر آتش ز برق و سرعت از تندر گرفت

طفل ابجد خوان درگاه تو هنگام جدل

از فلک خنگ و ز مه خود و ز خور افسر گرفت

محفل ( طاي ) مطاف قدسيان گرديد چون

بهر اوصاف تو بر کف خامه و دفتر گرفت

منبع:

ميلاد حسن بن علي ( ع )

سبزه اندر سبزه بيني ارغوان در ارغوان

لاله اندر لاله بيني ياسمن در ياسمن

ساحت بستان ز فر سبزه شد باغ بهشت

دامن صحرا از بوي نافه شد رشک ختن

نقش گل را آن چنان آراست نقاش بهار

کز شگفتي ماندت انگشت حيرت در دهن

از شميمي خاک گردد مشکبيز و مشک بار

وز نسيمي آب گردد موج خيز و موج زن

سبزه پرچم بر فرازد صبحدم در باغ و راغ

لاله آتش بر فروزد شامگاهان در دمن

گل شد از لطف نسيم و دولت ابر بهار

شاهدي شيرين شمايل دلبري سيمين بدن

دشت و صحرا در لطافت تالي باغ بهشت

باغ و بستان در طراوت رشک فردوس عدن

در شب مهتاب بيني بر لب آب روان

عاشقان را بزم عيش و شاعران را انجمن

نونهالان چمن را دايه ابر بهار

گه ز رخ شويد غبار و گه بنوشاند لبن

تا کند بلبل دل گل را اسير دام عشق

گه ز شيرين خواندنش افسانه گاه از کوهکن

وه چه خوش بشکفته در گلزار زهرا نوگلي

کز طراوت گشته رويش رشک گلهاي چمن

ديده از نور جمالش روشني يابد چو دل

بلبل از شوق وصالش در چمن نالد چو من

بلبل آن جا هر سپيده دم سرايد نغمهاي

در ثناي خسرو خوبان امام ممتحن

از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام

چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن

ميوه بستان زهرا نور چشم مصطفي ( ص )

پاره قلب علي بن ابيطالب حسن

در محيط علم و دانش آفتابي تابناک

بر سپهر حلم و بخشش کوکبي پرتو فکن

شد عيان از چهره تابان او نور خدا

شد جوان از چشمه احسان او چرخ کهن

چون دمد صبح وصالش دل شود دار السرور

چون رسد شام فراقش جان شود بيت الحزن

سينه از نور فضايل روشني بخش جهان

چهره در حسن شمايل رشک خوبان زمن

بر حصار حلم او شد پايه دين استوار

محکم از ايمان او شرع نبي موتمن

پرچم صلح و صفا افراشت سبط مصطفي

تا براندازد لواي کفر و آشوب و فتن

آستان مجتبي را کرد اگر دشمن خراب

کي تواند بر سليمان چيره گردد اهرمن

نور جاويدان او بر جان ما بخشد فروغ

عشق روزافزون او در قلب ما دارد وطن

منبع فيض و عطاي کبرياي ذوالجلال

مظهر ذات و صفات کردگار ذوالمنن

تن مپرور جز به مهر خاندان حق ( رسا )

تا ز دل شويد غبار رنج و اندوه و محن

وه چه خوش دارد تماشا امشب از لطف رضا

جشن ميلاد حسن در آستان بوالحسن

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

در فضيلت امام حسن مجتبي (ع)

بو علي آن که در مشام ولي

آيد از گيسوانش بوي علي

قرةالعين مصطفي او بود

سيدالقوم اصفيا او بود

آن چنان در در آن صدف او بود

انبيا را بحق خلف او بود

جگر و جان علي و زهرا را

ديده و دل حبيب و مولي را

چون بهار است بر وضيع و شريف

منصف و خوبرو و پاک و لطيف

فلک جامه کوه زهره دواج

قمر تخت مهر پروين تاج

در سيادت شرف مويد اوست

در رسالت رسول و سيد اوست

نسبش در سيادت از سلطان

حسبش در سعادت از يزدان

چون علي در نيابت نبوي

کوثر داعي و عدو دعي

نامه دوست حاکي دل اوست

دوست راچيست به زنامه دوست

منهج صدق در دلايل او

مهتري زنده در مخايل او

بود مانند جد به خلق عظيم

پاک علق و نفيس عرق و کريم

فلذهاي بود از دل زهرا

جده او خديجه کبرا

پاک نايد زمردم بي باک

عود نايد زدود چوب اراک

ماه در چشم او هلال نمود

زهر در کام او زلال نمود

زان که زان واسطه چشيدن زهر

وان زدشمن بسي کشيدن قهر

بجهانيد جانش از ره حلق

برهانيدش از دنات خلق

روز باطل چو حق شود پنهان

اهل حق را توبه زکور مدان

پاي باطل چو دست بر تابد

دل دانا به مرگ بشتابد

چون جهان حيز را امير کند

زال زر روي چون زرير کند

گر چه اين بد به روي او آمد

پشت اقبال سوي او آمد

بود با اين دسم ولي همه روز

همچو خورشيد دهر شهر افروز

آن بهي طلعت بزرگ نسب

آن زعلم و ورع چراغ عرب

خواسته چون خرد زبهر پناه

شرف از منصب کريمش جاه

خاطرش همچو بحري اندر شرع

راسخ اصل بود و شامخ فرع

مسند و مرقدش بر از افلاک

مشرب و منهلش زعالم پاک

مشرب عرق و منهل جگرش

بود از حوض جدش و پدرش

مانده آباد از سخاي کفش

خاندان نبوت از شرفش

کرد خصمان برو جهان فراخ

تنگ همچون درونگه درواخ

بي سبب خصم قصد جانش کرد

او بدانست و زان امانش کرد

بار ديگر به قصد او بر خاست

بي گناهي ورا به کشتن خواست

پس سيم بار عزم کرد درست

شربت زهر همچو بار نخست

راست کرد و بداد آن ناپاک

که جهان باد از چنان زن، پاک

صدو هفتادواند پاره جگر

بدر انداخت زان لب چو شکر

جان بداد اندر آن غم و حسرت

باد بر جان خصم او لعنت

گفت با او ستوده مير حسين

آن مر اشراف را چو زينت و زين

زهر جان مر تو را که داد بگوي

گفت: غمز از حسن بود نه نکو

جد من مصطفي امان زمان

پدرم مرتضي امين جهان

جده من خديجه زين زمان

مادرم فاطمه چراغ جنان

جمله بودند از خيانت و غمز

پاک و پاکيزه خاطر و دل و مغز

من هم از بطن و ظهر ايشانم

گرچه جمع از غم پريشانم

نه کنم غمز و نه بوم غماز

خود خدا داند آخر و آغاز

هست دانا به باطن و ظاهر

چون توانا به اول و آخر

آن که فرمود و آن که داد رضا

خود جزا يابد او به روز جزا

ور مرا روز حشر ايزد بار

بدهد در جوار جنت بار

نروم در بهشت جز آن گاه

که نهد در کفم کف بد خواه…

منبع:http://kareym.valiasr-aj.com/

در فضيلت امام حسن ( ع )

امامي کو امامت را حسن بود

حسن آمد که جمله حسن ظن بود

همه حسن و همه خلق و همه حلم

همه لطف و همه جود و همه علم

زجودش هفت دريا، هشت آمد

زشوقش نه فلک در گشت آمد

سه نور بس قوي را چارم او بود

براي آن همه چيزش نکو بود

مربع زان سه آمد جوهر او

مثلث دو مثني در بر او

چو دوميراث مشکين زان سهتن داشت

چوجان در برازو با خويشتن داشت

دل پر نور او درياي دين بود

دو موي او دو شست عنبرين بود

چو در دريا فکند آن شست در راه

به شست افتاد از ماهيش تا ماه

رخي چون روزو زلفي همچو شب داشت

کسي کان هردو ديدالحق عجب داشت

چو آه از دل بر آوردي به غم در

درافتادي شب و روزش به هم در

شب از موي سياهش تيره گشته

ز رويش ماه روشن خيره گشته

لبش قام مقام حوض کوثر

که بودي چشمه نوش پيمبر

چنان نوشي به زهر آلوده کردند

جگر پر خون دلش پالوده کردند

ز زهرش چون جگر شد پاره پاره

ز غصه گشت خونين، سنگ خاره

دل خصمش نشد از خون جگر رنگ

ولي از درد او خون شد دل سنگ

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/

اي تو با قلبم صميمي

“حاكم نيشابورى” در مستدرك به سند خود از"عروه” نقل كرده كه گويد: رسول خدا(ص) فرزندش حسن را بوسيد و به سينه چسبانيد و او را مى بوييد و مردى از انصار مدينه نزد آن حضرت بود، آن مرد انصارى كه اين ماجرا را ديد، گفت: من پسرى دارم كه به حد بلوغ رسيده و تاكنون هيچ گاه او را نبوسيده ام!

«فقال رسول الله: ارايت ان كان الله نزع الرحمة من قلبك فما ذنبى؟»(رسول خدا(ص) فرمود: اگر خداوند رحم را از دل تو گرفته، گناه من چيست؟) (15)

و در روايت ديگرى كه"بخارى” از “ابوهريره” در كتاب"الادب المفرد” روايت كرده، اين گونه است:

«قبل رسول الله حسن بن على و عنده الاقرع بن حابس التميمى جالس فقال الاقرع: ان لى عشرة من الولد ما قبلت منهم احدا؟ فنظر اليه رسول الله(ص) ثم قال: من لا يرحم لا يرحم » (16)

(رسول خدا(ص) در حالى كه ” اقرع بنحابس تميمى"- يكى از سران قريش- نزد او نشسته بود (فرزندش) حسن بن على را بوسيد،"اقرع” كه آن منظره را ديد گفت: من ده فرزند دارم و تاكنون يكى از آنها را نبوسيده ام! رسول خدا(ص) كه اين سخن را شنيد رو به او كرده فرمود: هر كس رحم نكند مورد ترحم(خدا) واقع نشود!)

و در"مناقب ابن شهر آشوب” است كه در روايت “حفص فراء” اين گونه است كه:

«فغضب رسول الله حتى التمع لونه و قال للرجل: ان كان قد نزع الرحمة من قلبك فما اصنع بك؟ من لم يرحم صغيرنا و يعزز كبيرنا فليس منا» (17)

(در اين وقت رسول خدا(ص) غضب كرد، به گونه اى كه رنگ مباركش دگرگون شد و به آن مرد فرمود: اگر مهر و محبت از دل تو گرفته شده من با تو چه كنم؟ كسى كه به كوچك ما رحم نكند و بزرگ ما را محترم نشمارد از ما نيست.)

پاورقي

15.مستدرك، ج 3، ص 170.

16.نقل از الادب المفرد بخارى، (چاپ بيروت)، ص 34.

17.مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص 384.

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/