در فضيلت امام حسن ( ع )

امامي کو امامت را حسن بود

حسن آمد که جمله حسن ظن بود

همه حسن و همه خلق و همه حلم

همه لطف و همه جود و همه علم

زجودش هفت دريا، هشت آمد

زشوقش نه فلک در گشت آمد

سه نور بس قوي را چارم او بود

براي آن همه چيزش نکو بود

مربع زان سه آمد جوهر او

مثلث دو مثني در بر او

چو دوميراث مشکين زان سهتن داشت

چوجان در برازو با خويشتن داشت

دل پر نور او درياي دين بود

دو موي او دو شست عنبرين بود

چو در دريا فکند آن شست در راه

به شست افتاد از ماهيش تا ماه

رخي چون روزو زلفي همچو شب داشت

کسي کان هردو ديدالحق عجب داشت

چو آه از دل بر آوردي به غم در

درافتادي شب و روزش به هم در

شب از موي سياهش تيره گشته

ز رويش ماه روشن خيره گشته

لبش قام مقام حوض کوثر

که بودي چشمه نوش پيمبر

چنان نوشي به زهر آلوده کردند

جگر پر خون دلش پالوده کردند

ز زهرش چون جگر شد پاره پاره

ز غصه گشت خونين، سنگ خاره

دل خصمش نشد از خون جگر رنگ

ولي از درد او خون شد دل سنگ

منبع: http://kareym.valiasr-aj.com/