از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که فرمودند:
«همانا امام سجّاد (ع) براى مصائب پدرش، چهل سال گريه کرد که روزهايش را روزه گرفت و شب هايش را با عبادت به سر مى‏آورد.
هر گاه وقت افطار مى‏ شد، خدمتکار خانه، آب و غذاى آن حضرت را مى ‏آورد و نزد او مى ‏نهاد و مى ‏گفت:
«اى مولاى من بخور.»
امام سجّاد (ع) مى ‏فرمود:
«پسر رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) گرسنه کشته شد. پسر رسول خدا (ص) تشنه کشته شد.»
اين جمله‏ ها را پيوسته تکرار مى ‏کرد و مى ‏گريست تا اينکه غذايش از اشک هاى چشمش‏ تر مى ‏شد، و آب آشاميدنى اش با اشک چشمانش مخلوط مى ‏شد.
حال او اين گونه بود تا به دیدار خداوند شتافت.»??

?ابن طاووس، على بن موسى، «غم نامه ی کربلا»، ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، تهران، نشر مطهر، چاپ اوّل، 1377، صص صص 226- 227