شاعر:عبدالحسین فرزین

فلك چو كرد لباس سياه شب بر تن 

جهان ز تابش ماه منير شد روشن‏

صفاى ديگرى امشب در آسمان پيداست

كه چشم دل نشود سير هرگز از ديدن‏

به هر طرف نگرى بينى اختران سپهر 

سر از شعف بدر آورده‏اند از مأمن‏

سبب ز پير خرد خواستم كه برپا، شور

به نيمه رمضان از چه شد؟ بگو با من‏

جواب داد مگر غافلى كه امشب هست 

ولادت شه دين حضرت امام حسن (ع)

همان شهى كه خصال و فضائلش همه نيك

همان شهى كه به كردار و خُلق بود حسن‏

شهى كه داشت نشانها ز حيدر كرّار

شهى كه فاطمه پرورده بود در دامن‏

  شهى كه همچو حسينش برادرى بوده است 

كه غرق خون به ره دين نموده پيراهن‏

  شهى كه جامه صلح و صفا و پاكدلى

به طول زندگيش بوده يكسره بر تن‏

همان شهى كه براى بقاى دين بنشست

جفا كشيده ز اشرار در خفا و علن‏

همان شهى كه به قصد نجات خلق نمود

طريق حق و حقيقت حراست از رهزن

شهى كه جُعده محتاله كرد مسموش  

شهى كه ديد ز دونان بسى فريب و فتن‏

  مديح همچو شهى كار كلك «فرزين» نيست

كه شد به فسحت ميدانِ وصفِ او الكن
 

منابع:

(1)برگ سبز، مجموعه شعر، اثر عبد الحسين فرزين، چاپخانه طوس، مشهد، 1358 ، ص 17.

(2)مناقب و مراثى اهل بيت عليهم السلام‏، احمد احمدى بيرجندى‏، مشهد:آستان قدس رضوى‏، 1384، صص74-75

 شاعر:دکتر قاسم رسا

ى دل بيا كه روى به سوى خدا كنيم 

توفيق بندگى طلب از كبريا كنيم‏

كبر و ريا ترا كند از كبريا جدا

پرهيز از دوروئى و كبر و ريا كنيم‏

ما را رسد به دامن پرودگار دست

گر دامن هوا و هوس را رها كنيم‏

افتد فروغ دوست در آيينه ضمير

آيينه پاك اگر ز غبار هوا كنيم‏

خواهى اگر كه دوست به عهدش وفا كند 

بايد به عهد خويشتن اوّل وفا كنيم‏

گردد دل شكسته ما حاجتش روا

گر حاجت شكسته دلان را روا كنيم‏

برخيز تا كه خفته ‏دلان را چو مرغ شب 

با نغمه محبّت خود آشنا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه در چشمه خلوص

خود را غريق رحمت بى‏انتها كنيم‏

  ماه خدا رسيد، كه با صيقل صفا

آيينه مكدّر دل با صفا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه انفاق و بذل مال

بر مردم شكسته ‏دل بينوا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه با اشك انفعال

پاكيزه لوح خويش ز جرم و خطا كنيم‏

ماه خدا رسيد، كه بر آستان حق

ابراز بندگى چو شه اوليا كنيم‏

ميلاد مجتبى است بيا تا به خرّمى

امشب بساط جشن ولادت بپا كنيم‏

جشنى خجسته از پى خشنودى حسن

بر پا در آستان شه دين رضا كنيم‏

ماهى ز بام حُسْن بر آمد كه تا نظر

حق را بر آن جمال حقيقت نما كنيم‏

آمد حسن كه كسب كمالات و سرورى

زان مظهر فصاحت و صبر و سخا كنيم‏

آمد حسن كه درك فيوضات معنوى

زان چشمه فضيلت و فيض و عطا كنيم‏

حُسْنِ حَسَن چگونه ستائيم، كى توان 

در اين مقام حقِّ سخن را ادا كنيم‏

دل را سوى مدينه فرستيم، با ادب 

اول سلام بر حرم مصطفى كنيم‏

در آستان فاطمه خرّم مشام جان

زان بوستان عصمت و زهد و حيا كنيم‏

زان پس كنيم روى به ويرانه «بقيع» 

دوّم سلام بر حسن مجتبى كنيم‏

روشن كنيم شمع در آن وادى خموش

پروانه‏ وار در قدمش جان فدا كنيم‏

  سوّم سلام را به مه آسمان زهد

«سجّاد» نور چشم شه كربلا كنيم‏

چارم سلام را به گل بوستان فضل

بر «باقر العلوم» ولىّ خدا كنيم‏

پنجم سلام بر ششمين پيشواى حق

بر «صادق الائمه» مهين پيشوا كنيم‏

  تقديم خاك پاك حسن امشب اى «رسا»

 درهاى شاهوار ز طبع رسا كنيم

منابع:

(1) ديوان كامل دكتر رسا، كتابفروشى باستان، 1348، مشهد، ص 58.

(2)مناقب و مراثى اهل بيت عليهم السلام‏،احمد احمدى بيرجندى‏، مشهد:آستان قدس رضوى‏،1384، صص‏:67-68.

بوعلی آن که در مشام ولی

آید از گیسوانش بوی علی

آن چنان دُر در آن صدف او بود

انبیا را بحق خلف او بود

جگر و جان،علی و زهرا را

دیده و دل، حبیب و مولی را

چون بهار است بر وضیع و شریف

منصف و خوب رو و پاک و لطیف

در سیادت شرف موید اوست

در رسالت رسول و سید اوست

نسبش در سیادت از سلطان

 حسبش در سعادت از یزدان

منبع: شبنم احساس، (مناجات و سروده هایی درباره شش گوهر مدینه)، محمد شجاعی، تهران:مشعر، 1384، ص267.

مولای یا مولای
رمضان آمد و از نیمه گذشت ، و این هیچ بی سر و پا ، یا با تکبر به نماز و دعای ریاکارانه اش مغرور گشت و یا اگر عنایت نمودی و ذلت و حقارت و هیچ بودنش را به یادش آوردی ، باز هم طغیان نمود و غیر خویش کسی را در دعا و تضرعش نیاورد .
مولای من در این رمضان
ایثار و از خود گذشتن را عطا فرما.
بگذر از خویش اگر عاشق و دلباخته ای
که میان تو و او جز تو کسی حایل نیست.

نوشته شده توسط: مدیر وبلاگ حُسنِ حَسَن

نمونه هایی از احادیث كه اشاره به فلسفه‎ی احكام دارد:

* * * *

از میان انبوه احادیث درباره‌ی این موضوع، تنها به چند جمله از یكی از سخنان امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در نهج البلاغه اشاره می‏كنیم:

* * * *

»فرض اللّه الایمان تطهیرا من الشرك و الصلوهَ تنزیهاً عن الكِبر و الزكوه تسبیباً للرّزق…»

خداوند، ایمان را برای پاكسازی از شرك، واجب ساخت و نماز را برای پاك ساختن از تكبر، و زكات را بعنوان سبب سازی برای رزق و روزی و…

* * * *

ایمان به خدا، انسان را از افكار شرك آلود و عشق‏های پوچ و تكیه‌گاه‌های ناتوان نجات می‏بخشد.

نماز، كه توجه به سرچشمه‌ی همه‌ی بزرگی‏ها و استمداد از كانون قدرت و عظمت است، كبر را از انسان می‏زداید.

* * * *

زكات، مهره‏های از كار افتاده‌ی جامعه را به كار می‏اندازد و محرومان و ورشكستگان را به نوا و قدرت می‏رساند و مهر و عطوفت نسبت به مردم را در دل‏ها زنده می‏سازد و محبّت مال و دنیا، از دل زكات دهنده بیرون می‏رود.

* * * *

منبع:andisheqom.com

نمونه هایی از قرآنكه اشاره به فلسفه‎ی احكام دارد:

امّا قرآن:

درباره‌ی نماز می‏گوید:

نماز، انسان را از فحشاء و منكر باز می‏دارد.

در جای دیگر می‏گوید: نماز را برای یاد و توجّه به من بپا دار.

و در جای دیگر: با یاد خدا، دل‏ها آرام می‏گیرد.

* * * *

درباره روزه می‏گوید:

روزه بر شما واجب شد، تا آنكه اهل تقوا شوید.چون بیشتر گناهان، از فوران غریزه‌ی غضب و شهوت است.

روزه، جلوی طغیان آنها را می‏گیرد و تقوا پدید می‏آورد. و به همین جهت، آمار جنایات و جرایم در ماه رمضان كاهش می‏یابد.

* * * *

درباره‌ی حج می‏گوید:

به زیارت حج بروند، تا منافعی فراوان بدست آورند. فوائد و آثار اجتماعی و سیاسی حج، چیزی نیست كه جای شك و شبهه باشد.

* * * *

درباره زكات می‏گوید:

از مردم و اموالشان زكات بگیر، تا آنان را (از روح بخل و دنیا پرستی) پاك كنی.

* * * *

درباره قمار و شراب می‏گوید:

شیطان توسّط آن‏ها میان شما دشمنی و كینه برقرار می‏كند و شما را از یاد خدا دور می‏سازد.

و قصاص را، مایه حیات اجتماع می‏داند[14] چرا كه در جامعه، اگر جنایتكار، به كیفر نرسد، آن جامعه مرده و جنایت پرور و مظلوم كوب می‏شود و امنیّت (كه حیات اجتماعی است) از میان می‏رود.

* * * *

منبع:andisheqom.com

آنچه انسان را به پرستش و بندگی خدا وا می‏دارد (یا باید وادار كند) اموری است، از جمله:

* * * *

1ـ عظمت خدا

انسان وقتی خود را در برابر عظمت و جلال خدایی می‏بیند، نا خود آگاه در برابر او احساس خضوع و فرو تنی می‏كند. آن سان كه در برابر یك دانشمند و شخصیت مهم، انسان خویشتن را كوچك و ناچیز شمرده، او را تعظیم و تكریم می‏كند.

* * * *

2ـ احساس فقر و وابستگی

طبیعت انسان چنین است كه وقتی خود را نیازمند و وابسته به كسی دید، در برابرش خضوع می‏كند.

* * * *

وجود ما بسته به اراده خداست و در همه چیز، نیازمند به اوییم. این احساس عجز و نیاز، انسان را به پرستش خدا وا می‏دارد. خدایی كه در نهایت كمال و بی نیازی است. در بعضی احادیث است كه اگر فقر و بیماری و مرگ نبود، هرگز گردن بعضی نزد خدا خم نمی‏شد.

* * * *

3ـ توجّه به نعمت‌ها

انسان، همواره در برابر برخورداری از نعمت‏ها، زبان ستایش و بندگی دارد. یاد آوری نعمت‏های بیشمار خداوند، می‏تواند قوی‌ترین انگیزه برای توجه به خدا و عبادت او باشد. در مناجات‏های امامان معصوم، معمولاً ابتدا نعمت‏های خداوند، حتی قبل از تولّد انسان، به یاد آورده می‏شود و از این راه، محبت انسان به خدا را زنده می‏سازد آنگاه در خواست نیاز از او می‏كند. خداوند هم می‏فرماید:

»فلیعبدوا ربَّ هذا البیت، الّذی أطعمهم من جوعٍ و ءامنهم من خوفٍ»[4]

مردم پروردگار این كعبه را بپرستند، او را كه از گرسنگی سیر شان كرد و از ترس، ایمنشان نمود.

در آیه‏ای دیگر است كه پروردگارتان را بندگی كنید، چون شما را آفرید.

* * * *

4ـ فطرت

پرستش، جزئی از وجود و كشش فطری انسان است. این روح پرستش، كه در انسان فطری است، گاهی در مسیر صحیح قرار گرفته و انسان به «خدا پرستی» می‏رسد، و گاهی انسان در سایه جهل یا انحراف، به پرستش سنگ و چوب و خورشید و گاو و پول و ماشین و همسر و پرستش طاغوت‏ها كشیده می‏شود.

انبیاء برای ایجاد حسّ پرستش نیامده‏اند، بلكه بعثت آنان، برای هدایت این غریزه فطری به مسیر درست است.

علی ـ علیه السلام ـ می‏فرماید: «فبعث اللّه محمّدا بالحقّ لیخرج عباده من عباده الأوثان الی عبادته»[5] خداوند، محمّد ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ را به حق فرستاد، تا بندگانش را از بت‌پرستی، به خدا پرستی دعوت كند.

بیشتر آیات مربوط به عبادت در قرآن، دعوت به توحید در عبادت می‏كند، نه اصل عبادت. زیرا روح عبادت در انسان وجود دارد. مثل میل به غذا كه در هر كودكی هست، ولی اگر راهنمایی نشود، به جای غذا، خاك می‌خورد و لذّت هم می‏برد!

اگر رهبری انبیاء نباشد، مسیر این میل فطری منحرف می‏شود و به جای خدا، معبودهای دروغین و پوچ پرستیده می‏شود. آنگونه كه در نبود حضرت موسی ـ علیه السّلام ـ و غیبت چهل روزه‏اش، مردم با اغوای سامری، به پرستش گوساله‌ی طلایی سامری روی آوردند.

* * * *

منبع:andisheqom.com

فلسفه عبادت,عبادت کردن,چرا عبادت می کنیم,پرستش و عبادت خدا,عبادت و فلسفه آن

عبادت به معنای اظهار ذلّت، عالی‏ترین نوع تذلّل و كرنش در برابر خداوند است. در اهمیّت آن، همین بس كه آفرینش هستی و بعثت پیامبران (عالم تكوین و تشریح) برای عبادت است. خداوند می‏فرماید:

»و ما خلقت الجنّ و الانس الاّ لیعبدون»[1]

هدف آفرینش هستی و جن و انس، عبادت خداوند است.

كارنامه همه انبیاء و رسالت آنان نیز، دعوت مردم به پرستش خداوند بوده است:

«و لقد بعثنا فی كلّ امّه رسولاً أن اعبدوا اللّه و اجتنبوا الطّاغوت»[2]

پس هدف از خلقت جهان و بعثت پیامبران، عبادت خدا بوده است.

روشن است كه خدای متعال، نیازی به عبادت ما ندارد، «فانّ اللّه غنیٌّ عنكم»[3] و سود عبادت، به خود پرستندگان بر می‏گردد، همچنانكه درس خواندن شاگردان به نفع خود آنان است و سودی برای معلّم ندارد.

* * * *

منبع:andisheqom.com

شمه ای از فضایل امام حسن علیه السلام

* * * *

امام صادق علیه السلام می فرمایند: پدرم از پدرش به من حدیث کرد که: حسن بن علی بن ابیطالب علیهما السلام از همه اهل زمان خود عابدتر بود به زهد ، و بی اعتناییش به دنیا و فضیلتش کسی نمی رسید، چون به حج می رفت پیاده می رفت و گاهی پابرهنه می رفت. چون مرگ را یاد می کرد می گریست، و چون قبر را یاد می آورد گریه می کرد، وقتی بعث و قیامت را یاد می کرد اشک می ریخت، وقتی که گذشتن از صراط را یاد می آورد می گریست وقتی در مقابل خدا قرار گرفتن را یاد می آورد فریاد می کشید و بیهوش می شد. چون به نماز می ایستاد مفصلهای بدنش به حرکت در می امد و چون بهشت و جهنم را یاد می کرد مانند انسان ما زده مضطرب می گشت هر وقت به وقت خواندن قرآن به «یا ایها الذین آمنوا» می رسید می گفت: لبیک، اللهم لبیک.

در هیچ حالی او را ندیدیند مگر آنکه خدا را ذکر می کرد در سخن گفتن راستگوترین مردم و در بیان مطلب فصیحترین آنان بود روزی به معاویه گفتند: ای کاش حسن بن علی را بگویی که به منبر برود و سخن بگوید تا معلوم شود که سخن گفتن نمی تواند، معاویه از آن حضرت خواست تا منبر برود و سخن گوید، امام علیه السلام برخاست و به منبر تشریف برد خدا را حمد و سپاس کرد و آنگاه فرمود:

«ایها الناس من عذفنی فقد عرفنی و من لم یعرفنی فانا الحسن به علی بن ابیطالب و ابن سیدة النساء فاطمه بنت رسول الله صلی الله علیه و آله، انا ابن خیر خلق الله، انا ابن رسول الله، انا ابن صاحب الفضائل، انا ابن صاحب المعجزات، الدلائلة انا ابن امیرالمومنین، انا المدفوع عن حقّی، انا و اخی الحسین سیدا شباب اهل الجنه، انا ابن الرکن و المقام، انا ابن مکه و منی انا ابن المشعر و العرفات…»

آن حضرت در مقابل خصم، همه کمالات و فضائل را به خودش اختصاص داد که یعنی: کسی به مقام آل محمد صلی الله علیه و آله نمی رسد. [خاندان وحی، سید علی اکبر قرشی]

* * * *

منبع: http://portal.anhar.ir/node/1101/?ref=sbttl#gsc.tab=0

شمه ای از فضایل امام حسن علیه السلام

* * * *

ابن شهر آشوب از کتاب محمد بن اسحاق روایت کرده بعد از رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم هیچکس به شرافت و عظمت حضرت امام حسن علیه السلام نرسیده و گاهی برای آن حضرت بر در خانه بساطی می گسترانیدند و آن حضرت از خانه بیرون می شد و بر وری آن می نشست. هر کسی از آنجا عبور می کرد به جهت جلالت آن حضرت می ایستاد و عبور نمی کرد تا آنکه راه کوچه از رفت و آمد بسته می شد.

حضرت که چنین می دید داخل خانه می شد و مردم پراکنده می شدند و در پی کار خویش می رفتند و هم چنین در راه حج هر که ان حضرت را می دید به جهت تعظیم به آن حضرت پیاده می شد.

آن حضرت 25 مرتبه پیاده به حج رفتند و سه مرتبه مالشان را با خدا تقسیم نمودند یعنی نصف آن را خود برداشته و نصف دیکر را به فقرا دادند.[شجره طیبه، زندگینامه چهارده معصوم و پیامبران، سید محسن حجازی زاده]

* * * *

منبع: http://portal.anhar.ir/node/1101/?ref=sbttl#gsc.tab=0