شخصى به حضور امام صادق (ع) آمد و عرض كرد: برادران و پسر عموهايم خانه ام را بر من تنگ نموده اند و از همه آن خانه، مرا به يك اطاق پناهنده كرده اند، من اگر خواسته باشم اقدام كنم، همه آنچه را كه در اختيار آنها است، مى گيرم.
امام: صبر كن، خداوند گشايشى برايت فراهم مى كند.
من صبر كردم و از پیگيرى موضوع، منصرف شدم، تا اينكه در سال 131 (هجری قمری) بيمارى واگيردار وبا آمد، سوگند به خدا همه آنها مُردند و حتى يك نفرشان باقى نماند، من از خانه خارج شدم و به حضور امام صادق (ع) رفتم، همين كه مرا ديد، فرمود: حال اهل خانه ات چطور است؟
عرض كردم: به خدا همه پسر عموها و برادرهايم كه در آن خانه، مرا در فشار قرار داده بودند مُردند.
فرمود: اين مكافات به خاطر آن قطع رحمى بود كه به تو روا داشتند و به خاطر آزارى كه نمودند، نابود شدند، آيا دوست داشتى آنها بمانند و زندگى را بر تو تنگ كنند؟
گفتم: آرى به خدا سوگند.
منبع:
اصول کافی - باب قطيعة الرحم، حديث 3، ص 346 - ج 2.