اميرالمؤمنين على عليه السلام فرمود:

لا عيش اهلنا من حسن الخلق ؛ هيچ زندگانى و عيشى گواراتر از حسن اخلاق نيست .

شرح

آن كس را كه خلق نيكوست ، شهوت و غضبش به فرمان عقل است و عقل عاقبت انديش است و سلامت و عافيت و صحت جسم و جان را در كارها منظور مى دارد و كارى كه نارواست در دنيا يا در آخرت موجب ناراحتى انسان است از او صادر نمى شود.

در اثر حسن خلق شخص هميشه با عيش خوش و دلى شاد بى مزاحمت و بدون غم و اندوه زندگانى را به سر مى برد. در خانه خوش موجب نشاط اهل منزل است و همسايگان و در محيط موجب محبوبيت نزد عموم و بالنتيجه موجب رضاى خدا و خلق است .

پس در دو عالم صاحب اخلاق نيكو خوش ترين زندگانى را خواهر داشت و در كلمه ديگر مقابل آن را فرمود: سوء الخلق نكد العيش و عذاب النفس ؛ خلق بد، مايه عيش ناخوش و زندگى پر غم و اندوه و رنج است .

و در كلمه ديگر فرمود:

من ساء خلقه ضاق رزقه ؛ شخص بدخلق تنگ روزى است .، و رزق روحش كه علم است نيز كن است . (459)