درباره حضرت على عليه السلام روايت شده كه : هرگاه حضرت براى تخلى وارد محل آن مى شدند مى گفتند: بنام خدا، خداوندا !من از پليدى نجس و خبيث ، و از شيطان رجيم به تو پناه مى آورم . و هرگاه خارج مى شدند مى كفتند: سپاس خداى را كه به من عافيت جسد عطا كرده و شكر پروردگارى را كه ناراحتى را از من دور نموده است .

و از امام صادق عليه السلام نيز حديثى قريب به همين معنا وارد شده است .(410)و در روايت ديگر به جاى پليدى را از من دور كرده ، آمده است شكر خداى را كه پليدى را از من دفع كرده و به من عافيت عطا نموده است ، با وجود اين كه قوه دافعه نفسيه ناراحتى را دفع كرده و توحيد صمدى تنها همين را اقتضا مى كند و لاغير. و اينجا چه سوء ادبى وجود دارد؟

و جاى تعجب و شگفتى است كه ايشان براى اجتناب از آن بدى به حديث نفس تمسك كرده و مبتلى به چيزى شد كه از آن اجتناب مى كرد. و اما برخورد بسيار مطلوب و نيكويى او در حسن ادب در برابر پروردگار و اجتناب از سوء ادب عاميان و برخورد نامطلوب آنان با اهل توحيد، امرى است آشكار، و نبايد اين معنا را از نظر دور داشت . و اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام مى فرمايد: جاهلان دشمنان اهل علمند. (411)