این روزها نصیحت‌های مرحوم علامه حسن‌زاده آملی به‌وفور در شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان موبایلی به چشم می‌آید و به گوش می‌خورد. برخی نصایح این علامه بزرگوار در ارتباط با استفاده از شبکه‌های اجتماعی و افراد عضو در این شبکه‌ها به‌شرح زیر است:

1 - حق را با یاد کردن و تکرار کردنش زنده کنید.

2 - باطل را با ترک کردنش نابود کنید.

3 - از تصاویر حرام و غیرشرعی پرهیز کنید.

4 - از بحث‌های بیهوده بپرهیزید.

5 - از جوک‌هایی که دین و عبادات و مقدسات و اشخاص و ملت‌ها و قومیت‌ها را مسخره می‌کند، بپرهیزید.

6- مصدر نقل شایعات نباشید و قبل از نقل و انتشار هر حدیث یا روایت یا داستان و خبری از صحت آن مطمئن شوید.

7- بگذارید آن کلامی که می‌فرستید به‌نفع شما گواهی دهد نه علیه‌تان.

8- خودتان را کلید خیر و قفل شر قرار دهید.

9- هر متنی و پیامی که می‌فرستید به‌منزله تأیید و با امضای شماست. نگو که به من رسیده و کپی کرده‌ام.

10- تمام سعی خودتان را برای استفاده بهینه از این تکنولوژی به کار بگیرید و از آن برای دعوت الی اللّه و امر به معروف و نهی از منکر و آموزش مسائل دینی و فرهنگی و علمی و آموزشی استفاده کنید یعنی به‌عنوان یک اصلاحگر به‌تمام معنا، و نیت خودتان را درست و خالصانه کنید.

11- برای بیان حق مجاملات و رودربایستی را کنار بگذارید٬ دین و حق بر هر چیز مقدم و شایسته‌تر هستند.

12- تصویر پروفایل شما و پیام‌هایتان معرف شخصیت شماست.

خاطره آقای محمد جواد شریعت با مرحوم آیت الله حاج آقا رحیم ارباب اصفهانی  در رابطه با  راز عربی بودن نماز:سال یكهزار و سیصدو سی و دو شمسی بود من وعده ای از جوانان پرشورآن روزگار، پس ازتبادل نظر و مشاجره، به این نتیجه رسیده بودیم كه چه دلیلی دارد نمازرا به عربی بخوانیم؟
چرا نماز را به زبان فارسی نخوانیم؟ عاقبت تصمیم گرفتیم نمازرا به زبان فارسی بخوانیم و همین كار را هم كردیم.
والدین كم كم از این موضوع آگاهی یافتند و به فكر چاره افتادند، آن ها پس از تبادل نظربا یكدیگر، تصمیم گرفتند با نصیحت ما را از این كار باز دارند و اگر مؤثر نبود، راهی دیگر برگزینند، چون پند
دادن آن ها مؤثر نیفتاد، ما را نزد یكی از روحانیان آن زمان بردند. آن روحانی وقتی فهمید ما به زبان فارسی نماز می خوانیم، به شیوه ای اهانت آمیز نجس و كافرمان خواند. این عمل او ما را در كارمان راسخ تر و مصرتر ساخت. عاقبت یكی از پدران، والدین دیگر افراد را به این فكر انداخت كه ما را
به محضر حضرت آیت الله حاج آقا رحیم ارباب ببرند و این فكر مورد تأیید قرار گرفت. آن ها نزد حضرت ارباب شتافتند و موضوع را با وی در میان نهادند، او دستور داد در وقتی معیّن ما را خدمتش رهنمون
شوند .
درروز موعود ما راكه تقریباً پانزده نفربودیم،به محضرمبارك ایشان بردند، درهمان لحظه اول، چهره نورانی وخندان وی ما را مجذوب ساخت؛ آن بزرگمرد را غیر از دیگران یافتیم و دانستیم كه با شخصیتی استثنایی روبرو هستیم.
آقا در آغازدستورپذیرایی ازهمه مارا صادر فرمود. سپس به والدین ما فرمود: شماكه به فارسی نماز نمی خوانید، فعلاً تشریف ببرید و ما را با فرزندانتان تنها بگذارید. وقتی آن ها رفتند،به ما فرمود: بهتر است شما یكی یكی خودتان را معرفی كنید و بگویید در چه سطح تحصیلی و چه رشته ای درس می خوانید، آنگاه به تناسب رشته و كلاس ما، پرسش های علمی مطرح كرد و از درس هایی مانند جبر و مثلثات و فیزیك و شیمی و علوم طبیعی مسائلی پرسید كه پاسخ اغلب آن ها از توانما بیرون بود.
هركس از عهده پاسخ برنمی آمد، با اظهار لطف وی وپاسخ درست پرسش روبرو می شد.پس از آن كه همه ما را خلع سلاح كرد، فرمود:والدین شما نگران شده اند كه شما نمازتان را به فارسی می خوانید، آن ها نمی دانند من كسانی را می شناسم كه _ نعوذبالله_ اصلاً نماز نمی خوانند، شما جوانان پاك اعتقادی هستید كه هم اهل دین هستید و هم اهل همت، من در جوانی می خواستم مثل شما نماز را به فارسی بخوانم؛ولی مشكلاتی پیش آمد كه نتوانستم.
اكنون شما به خواسته دوران جوانی ام جامه عمل پوشانیده اید، آفرین به همت شما،در آن روزگار، نخستین مشكل من ترجمه صحیح سوره حمد بود كه لابد شما آن را حلّ كرده اید. اكنون یكی از شما كه از دیگران مسلط تراست، بگوید بسم الله الرحمن الرحیم را چگونه ترجمه كرده است.
یكی ازما به عادت دانش آموزان دستش رابالا گرفت و برای پاسخ دادن داوطلب شد،
آقا با لبخند فرمود: خوب شد طرف مباحثه مایك نفر است؛ زیرا من ازعهده پانزده جوان نیرومند برنمی آمدم.
بعد به آن جوان فرمود: خوب بفرمایید بسم الله را چگونه ترجمه كردید؟
آن جوان گفت:طبق عادت جاری به نام خداوند بخشنده مهربان.
حضرت ارباب لبخند زد و فرمود: گمان نكنم ترجمه درست بسم الله چنین باشد.
درمورد«بسم» ترجمه«به نام»عیبی ندارد. اما «الله» قابل ترجمه نیست؛ زیرا اسم علم(خاص) خدا است و اسم خاص را نمی توان ترجمه كرد؛مثلاً اگراسم كسی «حسن»باشد،نمی توان به آن گفت
«زیبا».ترجمه «حسن»زیباست؛ اما اگربه آقای حسن بگوییم آقای زیبا،خوشش نمی آید.
كلمه الله اسم خاصی است كه مسلمانان برذات خداوند متعال اطلاق می كنند. نمی توان «الله» را ترجمه كرد، باید همان را به كار برد.
خوب «رحمن» را چگونه ترجمه كرده اید؟ رفیق ما پاسخ داد: بخشنده. حضرت ارباب فرمود: این ترجمه بد نیست، ولی كامل نیست؛زیرا «رحمن» یكی از صفات خداست كه شمول رحمت و بخشندگی او را می رساند و این شمول دركلمه بخشنده نیست؛ «رحمن»یعنی خدای كه در این دنیا هم برمؤمن و هم بر كافر رحم می كند و همه را در كنف لطف و بخشندگی خود قرار می دهد و نعمت رزق و سلامت جسم و مانند آن اعطا می فرماید. در هرحال، ترجمه بخشنده برای«رحمن» درحد كمال ترجمه نیست.
خوب، رحیم را چطور ترجمه كرده اید؟ رفیق ما جواب داد: «مهربان». حضرت آیت الله ارباب فرمود: اگرمقصودتان از رحیم من بود _چون نام وی رحیم بود_ بدم نمی آمد«مهربان» ترجمه كنید؛ امّا چون رحیم كلمه ای قرآنی و نام پروردگار است، باید درست معنا شود. اگر آن را «بخشاینده»ترجمه كرده بودید، راهی به دهی می برد؛زیرا رحیم یعنی خدای كه در آن دنیا گناهان مؤمنان را عفو می كند. پس آنچه در ترجمه «بسم الله» آورده اید، بد نیست؛ ولی كامل نیست و اشتباهاتی دارد. من هم در دوران جوانی چنین قصدی داشتم، امّا به همین مشكلات برخوردم و از خواندن نمازفارسی منصرف شدم. تازه این فقط آیه اول سوره حمد بود، اگر به دیگر آیات بپردازیم موضوع خیلی پیچیده تر می شود.امّا من معتقدم شما اگرباز هم بر این امراصرار دارید، دست از نمازخواندن فارسی برندارید؛ زیرا خواندنش ازنخواندن نمازبه طوركلی بهتر است.در این جا، همگی شرمنده و منفعل و شكست خورده از وی عذر خواهی كردیم و قول دادیم، ضمن خواندن نمازبه عربی،نمازهای گذشته را اعاده كنیم.
ایشان فرمود: من نگفتم به عربی نماز بخوانید، هرطور دلتان می خواهد بخوانید.من فقط مشكلات این كار را برای شما شرح دادم. ما همه عاجزانه از وی طلب بخشایش و ازكار خود اظهار پشیمانی كردیم. حضرت آیت الله ارباب، با تعارف میوه و شیرینی، مجلس را به پایان برد. ما همگی دست مباركش را بوسیدیم و در حالی كه ما را بدرقه می كرد، خداحافظی كردیم. بعد نمازهارااعاده كردیم و ازكار جاهلانه خود دستبرداشتیم.

23. ماهنامه پرسمان/ سال اول، ش 40،آذر 1380، ص 6و7

امام على علیه السلام: در شگفتم از کسى که آفریده هاى خدا را مى بیند و باز در خدا شک مى کند عَجِبتُ لِمَن شَکَّ فِی اللّهِ وهُوَ یَرى خَلقَ اللّهِ نهج البلاغه، حکمت 126

شهادت امام جعفر صادق علیه السلام بود، یه روز گرم تابستونی مهمون خونه ی پدرم بودم در پردیسان قم. با بچه هام از خونه اومدیم بیرون، رفتیم به سمت پارک مجتمع. توی حیاط مجتمع چند تا طلبه با خانم و بچه هاشون با دستگاه آمپلی فایر دستی مشغول عزاداری و دسته روی بودن. هرکسی که صدای روضه سوزناک اونها رو می شنید، شرم میکرد از اینکه دقایقی با اونها همراه نشه.

دسته ی عزا مجتمع های شهرک را یکی پس از دیگری دسته روی می کرد.یک جمع ساده، اما صمیمی و بی ادعا. بی ادعاتر از اینکه بخوان به خودشون بگن دسته و یا هیئت. اما جمعیت بیشتر از ۵۰۰ نفر بود، دو ساعتی طول کشید، چه نوحه های سوزناکی و چه صحنه های قشنگی.

زیباترین صحنه ی این دسته عزاداری، پذیرایی خودجوش اون بود. بی آنکه ایستگاه صلواتی با کلی هزینه و تبلیغات بزنن، بی هیچ ادعایی، بی هیچ تفکر به من چه ربطی داره، بی هیچ پشتوانه ی اقتصادی، هر طلبه ای می رفت و تعدادی بستنی ،آب ،کلوچه و… می خرید و توزیع می کرد، اوج این صحنه ایثار مادرها و حتی بچه ها بود، بی آنکه به فکر چند تا ورداشتن باشن، بی آنکه بگن بچه هام خونه هستن و برای اونها هم می خوام، بی آنکه حتی برای خودشون و بچه های همراهشون وردارن. همه می گفتن هوا خیلی گرمه و بچه های دیگه بیشتر تشنه هستن، اونها از ابتدا بودن، به اونها بدین. هرچند به همه می رسید اما حیا میکردن که دستشون چیزی بگیره که دیگری به اون محتاجه.این حیا و نگاه درست الهی باعث شد روحیه ایثارگری فوران کنه و این ،اون چیزیه که برای نجات یک ملت، یک جامعه، یک انقلاب لازمه. حیا چیزیه که وجدانت رو بیدار میکنه و وجدان همون امام و رهبر درونته. وجدان که بیدار شد و حیا که راهنمای تو شد، شرم میکنی از اینکه کسی گرسنه باشه و تو سیر باشی. شرم داری از اینکه کسی در فقر باشه و تو در نعمت، پس راهی اردوهای جهادی میشی، پس اهل جهاد میشی.

حیا که باشه شرم میکنی از اینکه مرزهای جغرافیایی مانع عشقت به بندگان خدا باشه، شرم داری از اینکه حتی خلخال از پای کودک یهودی بیرون بکشن و تو از غم اون زنده باشی، حیا میکنی که زنده باشی، پس تو هم راهی جهاد میشوی و عاشق شهادت.

حیا که باشه شرم میکنی چیزی که حق خودته و براش تلاش کردی بخوری تا چه برسه به رشوه و ربا و دزدی و اختلاس و پاداش های نابجا و…. 

حیا که باشه شرم میکنی قرآن و نهج البلاغه بخونی ، ولی نفهمی که امامت کیه و تو وظیفه ات چیه!

حیا که باشه شرم میکنی از اینکه به دشمن بخندی و چشم امید بهش داشته باشی. شرم میکنی از اینکه به کشوری امید ببندی که نابودیت رویای هر لحظه ی اونه.

حیا که باشه شرم میکنی غذا بخوری وقتی کودکان یمن، استخوانهای از نفس افتاده شدن و صدایی ازشون شنیده نمیشه و تو درجایی باشی که آدمهاش مسابقه فساد گذاشتن.

حیا که باشه شرم میکنی از اینکه نسبت به ایثار و شهادت هزاران جوان ایرانی بی تفاوت باشی و اسلامی بودن ایران و جهان برات مهم نباشه.

حیا بود که در کربلا موج میزد .

حیا بود که نگذاشت امام حسین بی تفاوت باشه،

حیایی الهی از الله.

#راز_ماندگاری_انقلاب_اسلامی

#طلبه_نوشت

شعر صلوات برامام حسن (ع)

برصبر حسن و خوی احمد صلوات
براختر دوم امامت صلوات
خواهی که خداوندببخشد همه عصیان تورا
بفرست براین امام، بی حد صلوات

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت …

 گویند روزی ناصر الدین شاه تمام ادیبان را جمع کرد و پرسید حافظ در غزلی گفته است: بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت اگر این بلبل خوش بوده است، پس چرا ناله‌های زار داشته؟؟! اما از پاسخ هیچ یک از ادیبان راضی نشد. بنابراین نامه‌ای برای شاعر بزرگ معاصر خود، «وصال شیرازی» نوشت و معنای دقیق این غزل حافظ را جویا شد. نامه زمانی به دست وصال رسید که او عزادار فرزندش بود. وصال، نامه ناصرالدین شاه را در نیمه شب مطالعه میکند و برای کشف معنای حقیقی این ابیات، رجوعی به اعداد ابجدی حروف الفبا که روح حروف و کلمات است میکند و در میابد که: عدد ابجدی بلبلی برگ گلی، با ابجد حروفِ حضرات علی، حسن، حسین علیهم السلام مطابقت دارد؛ لذا پاسخ پادشاه را به زبان شعر به این صورت بیان میکند که: خسروا در حالتی کین بنده را غم یار داشت یادم آمد کز سئوالی آن جناب اظهار داشت در خطوط شعر حافظ گرچه پرسیدی زمن بلبلی برگِ گلی خوشرنگ در منقار داشت فـکـر بــسـیـاری نـمـودم، لـیـک مـعلـومـم نـشـد چونکه شعرش در بُطون، اسرار بس بسیار داشت نیمه شب غواص گشتم در حروف ابجدی تا ببینم این گُهر، آیا چه دُرّ، در بار داشت بلبلی برگِ گلی شد 356 با علی و با حسین و با حسن معیار داشت برگ گل سبز است و دارد آن نشانی از حسن چونکه در وقت شهادت سبزی رخسار داشت رنگ گل سرخ است این باشد نشانش از حسین چـونـکه در وقـت شهـادت چهـره ای گلنار داشت بلبلی باشد علی، کز حسرت زین برگ و گل دائما آه و فغان و ناله‌ی بسیار داشت…

خصوصیات عاشق به روایت امام صادق(ع) مشتاق، کسی است که به خواب و آب و خوراک میل نداشته و با دوستانش انس نمی‌گیرد؛ در خانه‌ای منزل نکرده و در هیچ منطقه‌ای ساکن نمی‌شود؛ لباس نپوشیده و آرام و قرار ندارد.

#راز_ماندگاری_انقلاب

حکومت صالحان، وعده الهی
ظهور حضرت مهدی(عج)، تنها مستند روایی از پیامبر(ص) و امامان ندارد بلکه مفسران، آیاتی از قرآن را نیز در تأیید آن می‌آورند. یکی از این آیات، آیه‌55 سوره نور است.

 خداوند در این آیه، به صراحت از فرجام تاریخ از طریق خلافت صالحان سخن به میان آورده است. در مطلبی که از پی می‌آید، آیت‌الله العظمی ناصر‌مکارم‌شیرازی با نقل این آیه و سبب شأن نزول و تفسیر آن، ظهور حضرت را تکامل نهایی انسان می‌داند. کوتاه شده‌ای  از  این سخنرانی را به نقل از سایت مهدویت می‌خوانیم.

«وعد‌الله الذین آمنوا منکم وعملوا الصالحات لیستخلفنهم فی الأرض کما استخلف الذین من قبلهم و لیمکنن لهم دینهم الذی ارتضی لهم و لیبدلنهم من بعد خوفهم أمناً یَعْبُدُونَنی لایشرکون بی‌شیئاً/ نور: 55». این آیه‏ شریف، آیه‏ای است که هم در زمان پیغمبر اکرم(ص) آثار بسیار مهمی داشت و هم در زمان‏های دیگر تا زمان ظهور حضرت مهدی، ارواحنافداه، آثار مهمی دارد. بسیاری از مفسران شیعه و اهل سنت، در شأن نزول این آیه، نقل کرده‏اند: هنگامی که مسلمانان مهاجر از مکه به مدینه آمدند، گروه نسبتاً محدودی از مردم مدینه، به آنان پیوستند. جمعیت مشرک عرب، از مناطق مختلف، احساس خطر کردند. پیغمبر و یارانش به جمعی از انصار در مدینه، پیوستند؛ آنان می‏دانستند که ممکن است مشکلات عظیمی برایشان ایجاد شود. تعبیر روایات، این است که از همه‌جا، برای نابودی اسلام هجوم آوردند.

کار به آنجا رسید که مسلمانان، در آماده‌باش کامل بودند؛ یعنی شب و روز، اسلحه را از خود دور نمی‏کردند. شب که می‏خوابیدند، خواب درستی نداشتند زیرا با لباس جنگ می‏خوابیدند و صبح که برمی‏خاستند، به‌صورت آماده‏باش بودند. یک‏روز، دو روز، یک هفته و…، شاید قابل تحمل باشد اما آماده‌باش مستمر، کار بسیار مشکلی است. لذا، خدمت پیامبر رسیدند و عرض کردند: «یا رسول‌الله! تا چه زمانی این حالت ادامه دارد؟ چه وقت در امن و امان زندگی خواهیم کرد؟ چه زمانی  اسلام، به‌عنوان آیین پابرجا در این منطقه، حاکم می‌شود؟»، در پاسخ، این آیه‏ شریف نازل شد و بشارت داد. در واقع، این آیه، یکی از پیشگویی‏ها درباره‏ مسلمانان آغاز اسلام است.

این آیه، به صراحت می‏گوید: خداوند به کسانی که ایمان و عمل صالح دارند 4وعده داده است:1- «لیستخلفنهم فی‌الأرض»: یعنی حاکمیت روی زمین پیدا خواهند کرد. 2-‌«لیمکنن لهم دینهم الذی ارتضی لهم»: تمکین، در اینجا، به‌معنای استقرار و پا برجایی است؛ یعنی طوری است که نمی‌شود آن را تکان داد. قرآن، وعده داد، در آینده‏ای نزدیک، ایمان و اسلام  در این سرزمین استقرار پیدا می‌کند.

3- «ولیبدلنهم من بعد خوفهم أمناً»: این حالت ترس و وحشت از میان می‌رود و امنیت و آرامش، جای آن را خواهد گرفت.4- «یعبدوننی لایشرکون بی‌شیئاً»: همه‏ اینها مقدمه‌ای است برای اینکه خالصانه، خداوند عبادت شود و شرک و کفر و نفاق، محو و نابود گردد.

فتح مکه، نمونه‏‌ای از این پیشگویی‏

این یک پیشگویی قاطع قرآن مجید بود. این پیشگویی، واقع شد. هنگام فتح مکه، تقریباً، آتش جنگ، جز جنگ‌های کمی که بعداً واقع شد، خاموش گشت و امنیت در سراسر جزیره مستقر شد. این آیه، مفهومی دارد در مورد اصحاب پیغمبر(ص) و یک مفهوم عمومی‏تر دارد در مورد تمام زمان‏ها و یک مفهوم خاص دارد که درباره‏ زمان قیام حضرت مهدی‏(عج) است. در قرآن، آیاتی درباره‏ حضرت مهدی‏(عج) است که یکی از آنها، همین آیه‏ پنجاه‌و‌پنجم سوره‏ نور است.

اولاً، مفهوم آیه، عام است: «وعدالله الذین آمنوا منکم و عملوا الصالحات» معیار، ایمان و عمل صالح است. بنابراین، در دوران‏ بعد هم، کسانی که ایمان و عمل صالح داشته باشند، در منطقه‏ خودشان حاکمیت پیدا می‏کنند؛ یعنی اگر در منطقه‏ای حاکم نبود، پس ایمان درست یا عمل صالحی نبوده است. مسئله‏ مهمی که در اینجا مطرح است، این است که این آیه، هماهنگی خاصی دارد با روایاتی که از پیغمبر اکرم‏(ص) به‌عنوان بشارت بر ظهور مهدی‏(عج) آمده است.

ظهور حضرت، تکامل نهایی انسان‏

تعبیر «لو‌لم‏یبق من الأرض»، اشاره به چه چیز است؟ این، سؤال مهمی است. چرا می‏فرماید اگر یک روز بیشتر باقی نمانده باشد، باز هم خداوند این برنامه را انجام می‏دهد؟ عبارت مذکور، اشاره به این است که ظهور حضرت، یک فرمان حتمی و قطعی خداوند و یکی از نوامیس آفرینش بشر است که اگر نباشد، آفرینش بشر، در واقع به هدف نهایی نمی‏رسد. خداوند، انسان را برای تکامل آفریده است، جامعه‏ انسانیت را برای کمال آفریده است. اگر با ظلم و جور، این جامعه نابود شود و پایان پیدا کند، قیامت برپا شود و بمب‏های اتمی نسل بشر را منقرض کند، هدف آفرینش انسان و «ما خلقتُ ‌الجن و الإنسَ إلا لیعبدون» تأمین نشده است. اینکه می‏فرماید: «اگر یک روز بیشتر از عمر دنیا باقی نماند» اشاره به این است که این، هدف نهایی و قطعی و تغییرناپذیر آفرینش انسان است که شخصی قیام کند و ظلم و ستم را برچیند و دست جهان انسانیت را بگیرد و به هدف تکامل برساند و حاکمیت عدل و داد را بر جهان استوار سازد.

چرا می‏فرماید: «عدلاً و قسطاً»؟ چه تفاوتی میان عدل و قسط است؟ چه تفاوتی میان ظلم و جور است؟ عدالت، نقطه‏ مقابل ظلم است. یک نفر ظالم، حقوق مردم را غصب می‌کند و می‌شود ظالم، ولی کسی که میان افراد، فرق می‏گذارد، از نظر لغت عرب، اسم‏اش «جور» است و نقطه‏ مقابل‏اش «قسط» است. بنابراین، وقتی که قیام می‌کند، نه‌تنها خودش ظلم نمی‌کند و حقوق مردم را به نفع خودش مصادره نمی‌کند بلکه اجازه نمی‏دهد که تبعیض باشد. حق همه، پرداخت می‌شود و همگی، زیر چتر عدالت او، به حق خودشان می‏رسند. این، در‌واقع اوج تکامل در جهان انسانیت است.

ما این آیه و روایات را کنار هم می‏گذاریم، در یک جا، خداوند می‏فرماید: «وعده داده است به مؤمنانی که عمل صالح دارند که آنان را خلیفه‏ روی زمین کند و آیین اسلام را تمکین بدهد و پا برجا کند و ناامنی را از بین ببرد و تا آنان بتوانند خالصانه خدا را بپرستند.»

پیغمبر اسلام‏(ص)  هم مطابق این 123‌روایت چنین وعده‏ای داده است. از اینجا می‏فهمیم که این آیه‏ شریف، هرچند در زمان پیغمبر به‌صورت موضعی پیاده شد و مسلمان‏ها پیروز شدند و هر چند در انقلاب‌ها یا حکومت‏های صالح دیگر، مثل حکومت امیرمؤمنان‏(ع) پیاده شد اما در عین حال، اوج تکاملش، در زمان ظهور حضرت مهدی‏(عج) است. در آن زمان، تمکین دین در ارض، عمل می‌شود. در قرآن، «ارض»، گاهی به بخش‌هایی از زمین و گاهی به تمام زمین اطلاق شده است. بنابراین، بشاراتی که روایات به ما می‏دهند، این است که بالاخره، جهان، به این وضع کنونی باقی نمی‏ماند بلکه مصلحی می‏آید، رهبری می‏آید، نوری ساطع می‌شود؛ پیشوایی که جهان را غرق عدل و داد و امن و امان و حاکمیت توحید خواهد کرد، می‏آید.

در اینجا، نکته‏ دیگری هم هست که در روایات اهل‌بیت‏(ع)  به آن اشاره شده است. تعبیری است از امام‌سجاد(ع) که در ذیل این آیه، جمله‏ای فرموده‏ و با صراحت، نام «مهدی» را بردند و سپس کلام‏شان را به کلام پیغمبر و کلام پیغمبر را به کلام خدا پیوند دادند. آن حضرت، هنگامی که این آیه را تلاوت فرمودند یا نزد آن حضرت تلاوت شد، فرمود: «هم- والله ! - شیعتنا». این «الذین آمنوا و عملوا الصالحات» که در آیه آمده، شیعیان ما هستند. «یفعل‌الله ذلک علی‌ یدی رجلٍ منا»، این برنامه، در سطح جهان به دست مردی از ما پیاده می‌شود و «هو مهدی هذه الأمه»، او، مهدی این امت است که این برنامه را پیاده می‌کند. بعد فرمود: «وهو الذی قال رسول‌الله‏(ص) لو لم یبقَ منَ الدهر إلا یوم لَطول‌الله ذلک الیوم». بنابراین، آیه‏ پنجاه‌و‌پنجم سوره‏ نور، کلام پیغمبر(ص) و کلام امام‌سجاد(ع)، همه، به هم پیوند پیدا کرده و یک واقعیت را روشن می‌کنند.

آن واقعیت، حکم قطعی پروردگار است. اگر بدون این باشد، آفرینش انسان، به هدف نهایی نمی‏رسد. آن هدف نهایی، این است که حکومت عدل و داد بر تمام جهان حکمفرما بشود و توحید در همه جا حاکم شود. در بعضی از روایات داریم: «لایبقی بیت حجرٍ ولامَدَر». «بیت حجر» اشاره به قصرها و خانه‌های اشرافی است و «بیت مَدَر»، خانه‌های خشتی گلی است؛ یعنی همه، بدون استثنا، در خانه‌هایشان اسلام وارد می‌شود. حالا ممکن است که افرادی باشند که در باطن، مشکلاتی در عصر ظهور مهدی‏(عج) داشته باشند ولی حاکمیت توحید انکارناپذیر است.

ظهور صغری و ظهور کبری

مطلب دیگری که لازم است به آن توجه پیدا کنیم، سخنی است که در بعضی از نوشته‌هایم آورده‏ام و تمایل دارم که در اینجا هم بیان کنم. همانطور که برای حضرت مهدی‏(عج)، یک غیبت صغری و یک غیبت کبری است، یعنی درست مانند آفتاب، وقتی می‏خواهد پنهان شود، ابتدا قرص خورشید پشت افق پنهان می‌شود ولی هوا نیمه روشن است و کم‌کم، این روشنایی برچیده می‌شود و تاریک می‌شود، برای ظهورش هم یک ظهور صغری و یک ظهور کبری است، مانند موقعی که آفتاب می‏خواهد طلوع کند، قرص خورشید هنوز پیدا نشده اما هوا، نیمه روشن است و بعد خورشید دیده می‌شود. مرحله‏ غیبت ایشان در 2مرحله واقع شده است و ظهور ایشان، هم ظهور صغری و هم ظهور کبری دارد. در ظهور صغری، توجه مردم به امام‌زمان‏(عج) زیاد می‌شود و همه جا صحبت از امام‌زمان‏(عج) است و جلسات امام‌زمان‏(عج)، پرشور می‌شود و بحث‏های مهدوی، همه‌جا را می‏گیرد و وضع طوری می‌شود که مردم تشنه و آماده می‏شوند.

لزوم گسترش بحث مهدویت‏

ما به سوی طلوع کبری پیش می‏رویم. اگر می‏خواهیم به آن ظهور کمک کنیم، باید این ظهور صغری را توسعه دهیم! همین بحث‏های مختلف درباره‏ حضرت را میان جوانان و بزرگسالان و زنان و مردان و مسلمانان و غیرمسلمانان توسعه دهیم و به اینترنت بکشانیم. خلاصه، با امواج، نام مهدی‏(عج) را به همه‏ دنیا برسانیم و این ظهور صغری را پر رنگ کنیم تا نام حضرت‌مهدی‏(عج) در همه‏ جلسات حضور پیدا کند. من معتقدم  اگر این کار را بکنیم، این، یک مصداق عملی دعای تعجیل فرج می‌شود.

#جمعه_روز_صلوات ?رسول خدا(ع): هرگاه چیزی از یاد انسان برود و آدمی آن را #فراموش کند، #صلوات موجب می شود آن را به خاطر آید.  جامع الاخبار ص 9