قصیده مرحوم ثقفی ره (پدر خانم امام خمینی) در وصف امام حسن علیه السلام

باز ببستان مگر باد بهارى وزيد
كز اثرش گل شكفت لاله و نسرين دميد

بلبل و صلصل نگر گشته ز هر سو پديد
زاغ و زغن يكسره شد ز نظر ناپديد

لادن و ميمون شده زينت صحن چمن
رونق طرف دمن زرد گل و شنبليد

قمرى و كبك و هزار سيره و كوك و و سار
نغمه سرا صد هزار با دف و چنگ و نشيد

شيخ برو از برم نقل و روايت ببر
ساقى مهوش بيا نقل بيار و نبيد

شاهد منظور من دلبر مخمور من
وقت تعلّل گذشت فصل گل و مل رسيد

موسم عيش است و نوش وقت نوا و خروش
ميرسد از گل سروش رخت ببستان كشيد

سوسن آزاد بين گشته سراپا زبان
تا دهد از مقدمت بر گل و ريحان نويد

سرو ببين كز غمت چون متمايل شده
در رهت از انتظار چشم شكوفه سفيد

ز هجر رويت نگر لاله شده داغ دار
غنچه ز رشك لبت جامه به تن بردريد

بهر نثار رهت ابر گهر بار شد
فرش زمرّد نگار باد صبا گستريد

پاى به گلشن بنه خواب ز نرگس ببر
تاب بسنبل بده رونق گل كن مزيد

در چمن آنگه خرام نغمه سرا شاد كام
نيمه ماه صيام آمد و عيد سعيد

سبط رسول هدى شبل ولىّ خدا
زاده خير النّسا رخت به دنيا كشيد

وجه حسن شد پديد دين خدا شد سديد
روح به تن‏ها دميد حزن ز دل‏ها رميد

گاه در آغوش خويش فاطمه‏اش جاى داد
گاه بدوش نبى منزل و مأوى گزيد

بهر يكى بوسه كز شرف به پايش زند
پشت فلك شد دو تا قامت گردون خميد

در بر اهل كمال مسلّم است اين مقال
كه دفتر مدح او است كلام ربّ مجيد

معنى و اللّيل شد ز موى او آشكار
مقصد و الشّمس گشت ز طلعت او پديد

نيست مگر لطف او بيان جنّات عدن
نيست بجز قهر او مئال بأس شديد

بهر وجودش خداى خلق نمود اين سراى
شش جهت و پنج حسّ هفت فلك آفريد

ز تيغ او وقت جنگ دين خدا شد قويم
ز حلم او گاه صلح شرع پيمبر سديد

جايگه دشمنش قعر جحيم است و بس
و ليك مهرش بود قفل جنان را كليد

عزّت دارين برد حرمت جاويد يافت
هر كه دمى از شرف در كنفش آرميد

لطف نما يك نظر بحال زارم نگر
كه دست عصيان ببر جامه تقوى دريد

سزد بحشر ار شوى شفيع اين مستمند
كه در جهان مأمنى غير حريمت نديد

ز مدح لعلت بسى درّ عدن بخش كرد
ز وصف مويت همى مشك ختن پروريد

تا ز طمع مرد را است جامه ذلّت ببر
تا ز قناعت بشر باوج عزّت رسيد

باد عدويت بدهر خوار و ذليل و عليل
محبّ جاهت مدام شاد و عزيز و سعيد

محمّد از مدحتت روان جاويد يافت
نفخه روح القدس چون بمشامش رسيد

منبع:

تفسیر روان جاوید،ثقفی تهرانی، انتشارات برهان،ج5،صص472-474