اسلام کوئیست

پی نوشتها:

[1]. مکارم شیرازی، ناصر، رسالة توضیح المسائل، ص 445، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی طالب(ع)

[2]. همان.

[3] . حلّی، علامه، حسن بن یوسف بن مطهر اسدی‌، إرشاد الأذهان إلی أحکام الإیمان، محقق و مصحح: فارس حسون‌، ج 2، ص 90

[4]. امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج 2، ص 117 ؛ گلپایگانی، صافی، لطف الله‌، هدایة العباد، ج 2، ص 247 ؛ خراسانی، وحید، حسین،‌ منهاج الصالحین، ج 3، ص 361

[5]. برده و کنیز نباشد.

[6]. عاملی، شهید ثانی، زین الدین بن علی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، شارح: کلانتر، سید محمد، ج 3، ص 35

[7]. تحریر الوسیلة، همان؛ هدایة العباد، همان‌؛ خراسانی، وحید، حسین،‌ منهاج الصالحین، همان.

[8]. الروضة البهیة، ج 3، ص 35 – 36.

[9]. بهبهانی کرمانشاهی، آقا محمد علی، مقامع الفضل، ج 1، ص 346

[10]. اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، ص 172

[11]. یا هر لفظی که در زبان‌های غیر فارسی معنای «لله» را برساند.

[12]. فاضل لنکرانی، محمد‌، رساله توضیح المسائل‌، ص 483

[13]. اقتباس از پاسخ، ۳۷۷۵۸ سایت اسلام کوئیست

جواب: خیر نذر در مال دیگری صحیح نیست. (تحریر الوسیله امام (ره)، ج 2، ص103، م 2)

در عهد هم مثل نذر باید صیغه خوانده شود و متعلق عهد نباید مرجوح باشد ولی اعتبار رحجان محل اشکال است.

برای تحقق عهد باید صیغه خوانده شود، باید انجام آن کاری که عهد می کند، بهتر از ترکش باشد.

عمل کردن به عهد مانند نذر واجب است به شرط اینکه صیغه عهد را بخواند، مثلاً بگوید: با خدا عهد کردم که فلان کار خیر را انجام دهم اما اگر صیغه نخواند، با آن کار شرعاً مطلوب نباشد عهد او اعتباری ندارد.

در عهد هم مثل نذر صیغه لازم است، کاری را که عهد می کند انجام دهد یا باید عبادت باشد مثل نماز واجب و مستحب، یا کاری باشد که انجام آن بهتر از ترکش باشد.

در عهد هم مثل نذر باید با خدای خود عهد کند، اگر کاری را که عهد کرده، انجام و ترک آن از هر جهت یکسان باشد باز هم باید به عهد خود وفا کند.