(40) قوله فى شكر النعمة و كفرانه

النعمة محنة ، فان شكرت كانت نعمة ، فان كفرت صارت نقمة

(40) سخن آن حضرت در شكرگزارى ، نعمتهاى الهى و كفران آن ها

نعمتهاى الهى وسيله امتحانند، اگر آنها را شكرگزارى نعمتند و هنگامى كه كفران كردى ، نقمت ، مى گردند.

(39) قوله عليه السلام فى الخير الذين لاشرفيه

الخير الذى لاشرفيه : الشكر مع النعمة ، و الصبر على النازلة

(39) سخن آن حضرت در مورد خيرى كه شر در آن نيست

خيرى كه شر در آن ، نيست شكر همراه با نعمت و صبر بر ناراحتى هاست .

(38) قوله عليه السلام فى القريب و البعيد

القريب من قربته المودة ، و ان بعد نسبه ، و البعيد، من باعدته المودة و ان قرب نسبه

(38) سخن آن حضرت در نزديك و دور انسان

شخصى نزديك كسى است كه دوستى او را نزديك گرداند، و اگر چه خويشاونديش دور باشد، و شخص غريب كسى است كه دوستى او را دور ساخته باشد و اگر چه خويشاونديش نزديك باشد.

(37) قوله عليه السلام فى ذم المزاح

المزاح ياءكل الهيبة ، و قد اكثر من الهيبة الصامت

(37) سخن آن حضرت در مذمت خنده

خنده هيبت انسان را برده ، كسى كه سكوت مى كند از همه با هيبت تر است .

(36) قوله فى الفرصة

الفرصة سريعة الفوت ، بطيئة العود

(36) سخن آن حضرت در مورد ارزش فرصت

فرصت زود از دست مى رود، و كند باز ميگردد.

(35) قوله عليه السلام فى الاجمال فى طلب الرزق

لاتجاهد الطلب جهاد الغالب ، و لاتتكل على القدر اتكال المستسلم ، فان ابتغاء الفضل من السنة و الاجمال فى الطلب من العفة ، و ليست العفة بدافعة رزقا، و لاالحرص بجالب فضلا، فان الرزق ، مقسوم و استعمال ، الحرص استعمال الماءثم

(35) سخن آن حضرت در مورد اجمال در طلب روزى

در طلب روزى مانند افراد بسيار تلاشگر كوشش نكن ، و بر قضا و قدر الهى همانند افراد ناتوان متكى نباش ، بدنبال روزى رفتن از سنتهاى الهى ، و اجمال در طلب آن از عفت است ، عفت هرگز از روزى نشده ، و حرص و طمع جلب كننده روزى نيست ، روزى تقسيم شده ، و حريص بودن موجب گناه است .

(34) قوله عليه السلام فى فضل نعم الله تعالى

تجهل النعم ما اقامت ، فاذا ولت عرفت

(34) سخن آن حضرت در فضيلت نعمتهاى الهى

نعمتهاى الهى تا هنگامى كه وجود دارند شناخته نمى شوند، و آنگاه كه روى گردانند، شناخته مى شوند.

(33) قوله عليه السلام لمن وقف بين يدى الله

حق على كل من وقف بين يدى رب العرش ان يصفر لونه و ترتعد مفاصله

(33) سخن آن حضرت براى آنكه در پيشگاه خدا مى ايستد

بر كسى كه در پيشگاه خداوند مى ايستد، سزاوار است كه چهره اش زرد گردد و اندامش بلرزد.

(32) قوله عليه السلام فى اهمية الفرائض

اذا اضرت النوافل بالفريضة فارفضوه

(32) سخن آن حضرت در اهميت واجبات

آنگاه كه نوافل به واجبات ضرر مى زنند، آنها را ترك كنيد.

(31) قوله عليه السلام فى وصف الاخاء

الاخاء الوفاء فى الشدة و الرخاء

(31) سخن آن حضرت در توصيف برادرى

برادرى ، وفادارى ، در سختى و راحتى است .