اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد:

يَاْتى عَلَى النَّاسِ زَمانٌ لا يَبْقى فيهِمْ مِنَ الْقُرآنِ اِلاَّ رَسْمُهُ وَمِنَ الاِْسلامِ اِلاَّ اِسْمُهُ، مَساجِدُهُمْ يَوْمَئِذ عامِرَةٌ مِنَ البِناءِ، خَرابٌ مِنَ الْهُدى(1)

………………..

ترجمه

زمانى بر مردم فرا مى رسد كه در ميان آنها از قرآن جز خط به نقوش، و از اسلام جز اسمى باقى نماند، مساجد مسلمين در آن روز از نظر بنا آباد ولى از نظر هدايت ويران خواهد بود!

………………..

شرح كوتاه

نمى توانيم بگويم اين پيشگويى عجيب، امروز، كاملا مصداق پيدا كرده، و يا مربوط به آينده است، ولى اين قدر مسلّم است كه نمونه هايى از آن را در گوشه و كنار با چشم خود مى بينيم، و تعجب در اين است كه چنين مسلمانانى از عقب ماندگى ناله و شكوه دارند، گويا چنين مى پندارند تنها «اسم اسلام» و «رسم قرآن»، براى همه چيز آنها كافى است، نه قرآن را به عنوان يك كتاب تربيت و انسان سازى پذيرفته و به كار بسته اند، و نه اسلام را به عنوان «مذهب» يعنى روش فكرى و عملى; كدام جامعه مسلمان واقعى را سراغ داريم كه عقب مانده باشد و جهان در برابرش تعظيم ننموده باشد!

________________________________________

1. كلمات قصار، كلمه 369.