امام هادى(عليه السلام) مى فرمايد:

اَلشّاكِرُ اَسْعَدُ بِالشُّكرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ التَّى اَوجَبَتِ الشُّكْرَ لاَِنَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّكْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبى(1)

………………..

ترجمه

آن كس كه شكر نعمت گويد سعادتش به خاطر شكرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بيشتر است، زيرا نعمت ها وسيله زندگى اين جهانند و شكر سرمايه اين جهان و آن جهان.

………………..

شرح كوتاه

با توجه به اين حقيقت كه شكر تنها قدردانى با زبان نيست; بلكه قدردانى عملى است و هر نعمتى را به جا مصرف كردن، روشن مى شود كه شكر نعمت، بركات و سعادت هايى به بار مى آورد كه خود نعمت در برابر آن ناچيز است، نعمت ها را در مسير رضاى خدا و خشنودى بندگان او به كار گرفتن، هم سرمايه افتخار اين جهان و هم سعادت جاويدان آن جهان است; در حالى كه اگر به نعمت بنگرى به تنهايى ممكن است جز يك موهبت مادى نباشد پس شكر از خود نعمت بالاتر و ارزنده تر است!