از شاه اولياء اميرالمؤمنين (ع ) سوال كردند كه : وجود چيست ؟

گفت : به غير وجود چيست ؟! (654)

در كلام وصى عليه السلام است ، چنانكه در ديباچه كتاب بيان شد كه : الصوره الانسانيه هى اكبر حجج الله على خلقه الحديث يعنى صورت انسانى بزرگ ترين حجتهاى الهى است .(653)

اميرالمؤمنين على (ع ) فرمود:

الشرف بالهمم العاليه ، لا بالرمم الباليه ؛ (651)

شرافت و فخر به همت بلند تست نه با نسب پدران مرده پوسيده .(652)

حضرت وصى عليه السلام فرمود: انظروا من ترضع اولادكم ؛ فان الولد يشب عليه . يعنى : بنگريد كه چه كسى فرزندان شما را شير مى دهد؛ زيرا فرزند بر همان رشد مى كند.(650)

جناب صدوق ابن بابويه رضوان الله تعالى عليه ، در باب معنى توحيد، از كتاب توحيد، روايت فرموده است : جاء رجل الى اميرالمؤمنين (ع ) فقال : يا اميرالمؤمنين انى قد حرمن الصلوه بالليل ، فقال له اميرالمؤمنين (ع ): انت رجل قد قيدتك ذنويك (648)اين شخص به اميرالمؤمنين (ع ) مى گويد: من در شب گذشته از نماز محروم شدم .

امام فرمود: گناهان تو پايبند تو شد. (649)

آن حضرت در وصف زاهدان فرموده است :

آنان مردمى از اهل دنيايند، ولى اهل آن نيستند. در آن هستند؛ ولى از آن نيستند. و به كميل بن زياد فرمود: آنان با دنيا همراه اند؛ ولى تنها بدنهاى شان ؛ چرا كه ارواحشان متعلق به محل اعلاست . (647)

على عليه السلام فرمود: ان للولد على الوالد حقا وان للوالد حقا، فحق الوالد على الولد، ان يطيعه فى كل شى ء الا فى معصيه الله سبحانه ، و حق الولد على الوالد ان يحسن اسمه و يحسن ادبه و يعلمه القرآن ؛

فرزند بر پدر حقى و پدر بر فرزند حقى دارد: حق پدر بر فرزند اين است كه پدر را در هر چيز جز در نافرمانى خداوند سبحان فرمان برد و حق فرزند بر پدر اين است كه نام نيكو بر وى گذارد و نيكو ادبش كند، و قرآن يادش دهد. (646)

حضرت وصى عليه السلام فرمود: بدانكه هر كارى گياهى است ، و هر گياهى از آب بى نياز نيست و آبها گوناگونند.هر گياهى كه با آبى خوش ‍ سيراب شود، رشدش زيبا شود و ميوه اش شيرين گردد و هر گياهى كه از آبى ناخوش سيراب شود، رشدش كم و ميوه اش تلخ شود. (645)

خداى تعالى بندگانى دارد كه از انبياء نيستند؛ ولى پيامبران به مقامات و نزديكى آنها به خداى تعالى ، غبطه مى خورند.

در مروج الذهب مسعودى آمده است : امام مجتبى عليه السلام فرمود: به خدا قسم امشب مردى (يعنى حضرت وصى ، امام اميرالمؤمنين على عليه السلام ) در بين شما قبض روح گرديد كه پيشينيان از او پيشى نگرفتند جز در فضل نبوت و آيندگان به او نخواهند رسيد.(644)

بخش نهم : سخنانى گرانسنگ و نغز از امير بيان (ع )

شاگرد: چرا معصومين در گفتار و كلمات خود، در موارد بسيارى ، سخن از وحشت و هراس زمان مفارقت روح از بدن و لحظات موت و حالت احتضار گفته اند و از خداوند در اين موارد، امداد طلبيده اند؟

استاد: البته گريه هاى بزرگان و خصوصا معصومين در آستانه مرگ گريه شوق است ، همچنان كه فرمودند: فزت و رب الكعبه و نيز فرموده اند كه : آنچه را در سالها به دنبالش بودم بدان رسيدم .

و رواياتى هم كه در آنها، معصومين سخن از خوف و وحشت مرگ و قبر و… گفته اند، در حقيقت تعليم ديگران بوده است .(643)