<سنگ بياور اسماعيل كه پروردگارم امر به تجديد بناي خانه­ اش داده است>

و دستان توانمند اسماعيل سنگ­ها را بر مي ­دارد و در كنار تو بر زمين مي ­نهد تا تو با نفس­ هايي كه بوي خدا مي­ دهد و چشماني كه ابرهاي باراني را در خود پذيرفته است، لبيك گويان ديوارهاي كعبه را بالا ببري.

در سرزمين بادهاي سوزان و گرماي كوير با بدني سوخته از هرم آفتاب و با سر و صورتي گرد و غبار گرفته، خشت خشت، عشق را بر روي هم مي­ چيني تا به اذن پروردگار نفخه­ ي بهشتي بر آن بوزد و حرم حرمت خدايي بيابد.

خانه ­اي ساده و سنگي، خانه ­اي چهارگوش كه رستن­گاه عشق است، چارچوب بلند جاودانگي، خانه­ اي كه چهارگوشه­ اش را مي­ تواني سجده كني و كلام بندگي­ ات را به گوش جان عالميان برساني.

مكعبي نوراني كه دل­هاي عاشق را چون كهربا به سوي خود جذب مي­كند. كعبه را به امر پروردگارت باز مي ­سازي تا دلدادگان سر بر ديوارش نهند، دست از <من> خود بكشند، پاي از گليم منيت بيرون نهند و در مسير <او> شدن قدم گذارند.